~Hoofdstuk 11~

Ik lig op mijn bed, slapen lukt niet. Ik zit te bedenken wat ik nu moet doen. Merlin helpen of Uther alsnog doden? Het klinkt misschien dom, maar het liefst doe ik dat eerste. Ik ben een beetje aan hun gehecht geraakt. Maar ik ben hier gekomen om Uther te vermoorden. Na een tijdje krijg ik hoofdpijn. Ik loop naar het raam en doe hem open, de frisse lucht is echt fijn. Dan neem ik een besluit. Ik ga Merlin helpen. Als ik Uther om zeep help, krijg je een onrustig land, dat heeft ook gen nut. Vooral niet als het ook op een andere manier kan. Morgen zal ik aan Merlin vragen of hij met me naar het bos wil, dan leg ik hem daar wel wat dingen uit. Het is ook al bijna middernacht. Ik sluip het huis uit en ga naar de afgesproken plek. Marcus staat er al, zijn silhouet is zwart, maar niet zo zwart al de nacht. Ik kan in het donker nog zien dat hij wapens bij zich heeft. Waarom zou hij dat doen? 'Hee, fijn je weer te zien,' zeg ik. Marcus kijkt me aan, maar hij is verandert. Nu pas zie ik het, het is iets in zijn ogen, ik word er bijna bang van. Er klopt iets niet. 'Wat is er?' vraag ik. Hij kijkt me aan, nog steeds op die enge manier. 'We gaan het vanavond doen.' 'Nee, Marcus, dat kan niet, dat weet je best!' Ik raak bijna in paniek, ik heb hem nog nooit zo gezien, zo vastbesloten, zo kil. Hij blijft me maar aanstaren. 'Waarom niet, Emily? Ben je overgelopen? Heb je op eens en zwak voor die lafaards? Emily! Ze hebben je familie van je afgepakt en alles waar je om gaf! We moeten ze het betaald zetten!' Wat?! Is hij gek geworden?! 'Wilde je zomaar het kasteel binnenstormen en iedereen die in je weg staat vermoorden? Daar schiet je niks mee op! Als een tovenaar de koning van Camelot vermoord, worden de mensen nog banger voor ons! Dat weet je toch zelf ook wel, dat heb je me zelf geleerd! En zelfs als je langs de wachten komt en Uther vermoord, dan doden ze je alsnog!' Het lijkt alsof ik tegen dovenmansoren sta te praten, hij luistert totaal niet. 'Dan doen ze dat maar, ik ga. Emily, pas goed op jezelf, en zorg dat je voor ons beide leeft.' Dan verdwijnt hij als een spook in de nacht. Nee, alsjeblieft, zeg dat dit niet waar is, dat het maar een droom is. Alsjeblieft, maak me wakker uit deze nachtmerrie. Ik wil in huilen uitbarsten, maar ik hoor de wachten al aankomen en ga snel weer terug naar huis. Ik storm naar mijn bed en ga erop liggen. Het gevoel van onmacht is ondragelijk. Waarom moest hij dat nou doen? Hij weet dat het kansloos is. Dan hoor ik de klokken, een teken dat er iets is gebeurt. Buiten rennen de wachten naar het kasteel, maar ik blijf de rest van de nacht roerloos op mijn bed liggen. De volgende dag wordt ik wakker gemaakt door Merlin. Hij zegt dat het tijd is om te werken en vraag of ik nog wakker ben geworden van de klokken. Ik kijk hem alleen maar aan, het is een wonder dat ik nog heb kunnen slapen. Dat de hele stad nog niet in rep en roer is, kan maar één ding betekenen. Marcus heeft gefaald. Ik slof mijn kamer uit en ga samen met Merlin op weg naar het kasteel. 'Wat is er toch met jou, je hebt nog helmaal niks gezegd.' Het gaat het ene oor in en het andere uit. Volgens mij hebben we een omweg genomen, want ik durf te zweren dat de weg naar het kasteel korter was. Merlin loopt naar de vertrekken van Arthur en ik sjok naar de kamer van Jason. Ik klop op de deur en loop naar binnen. Jason ligt nog in zijn bed. 'Wakker worden, Sire.' Langzaam ontwaakt hij uit zijn slaap, hij glimlacht naar mij. Maar zelfs zijn glimlach kan mij vandaag niet blij maken.