Part thirteen - just kidding

‘ Ik opende mijn ogen weer met een diepe zucht. ‘Je bent er weer.’ Jacob zat nog steeds naast me, zijn ogen bezorgd en zijn mond omhoog gekruld in een voorzichtige glimlach. Ik keek naar het raam, dat achter hem was. Buiten was de lucht donker, er gevuld met sterren. ‘Jacob.’ Hij keek me vragend aan. ‘Ga slapen. Ik kan wel alleen blijven, hoor.’ Zijn glimlach werd breder. ‘Ik blijf bij jou, Lily.’ Ik schudde mijn hoofd, maar dat deed alleen maar zeer. ‘Auw..’ ‘Gaat het?’ vroer Jacob. Ik knikte. ‘Ja hoor. Kijk maar..’ Ik zwaaide mijn benen uit bed en stond op. ‘Zoals ik al zei, alleen wat hoofdpijn. Niks ernstigs.’ ‘Niks ernstigs? Lily, je bent flauwgevallen na een telefoontje. Wat heeft die Dixon tegen je gezegd?’ Hier krijg je spijt van, slet. ‘Niks.’ Kreeg ik uit mijn mond geperst. ‘Ik kom je opzoeken.’ Nee. Het wordt nog erger dan de vorige keer. Ik drukte mijn handen tegen mijn oren. Toen voelde ik twee sterke armen om me heen. ‘Je moet het me vertellen, Lily.’ Ik had mijn ogen dichtgeknepen. ‘Hij komt me halen, Jacob.’ Zijn armen waren dichterbij. ‘Hij komt me opzoeken om me te mishandelen, zoals toen we nog samen waren. Alleen gebeurt het nu niet vrijwillig.’ Jacob hield me stevig vast. ‘Ik laat niemand jou wat aandoen. Je bent tenslotte van mij.’ Hij lachte, en ik probeerde mee te lachen. ‘Kom op, Lily. Je bent hier veilig.’ Hij kietelde me, en nu kon ik het niet laten om te lachen. Hij stopte pas toen ik hem smeekte om dat te doen. ‘Dus we zijn nu vrienden?’ Hij grijnsde. ‘Alleen maar vrienden?’ ‘Rustig aan, jongen.’ Hij knipoogde naar me. Toen nam hij me mee naar beneden. ‘Je moet behoorlijk sterk zijn om mij van het strand helemaal naar hier te kunnen dragen.’ ‘Ach, wat zal ik zeggen.. WK.’ ‘Watte?’ Ik keek hem niet-begrijpend aan. ‘Wereldkampioenschap?’ Hij moest lachen om me. Ik smolt. ‘Nee, gek. Weerwolvenkracht, in plaats van paardenkracht, snap je?’ ‘Oh.’ Ik knikte langzaam. ‘Nee.’