~Hoofdstuk 10~

Ik doe de deur van Gaius’ huis open en wil naar mijn kamer gaan, als ik zie dat er ridders in de kamer staan. ‘Emily?’ Ik knik. ‘De koning wil je spreken. Loop maar mee.’ Ze begeleiden me naar de troonzaal, waar Uther op mij zit te wachten. Waarom zou hij me willen spreken? Hij kan toch niet weten dat ik magie gebruik? Nee, dan zouden ze me gelijk naar de kerkers slepen. Als we de troonzaal binnengaan, wordt ik overweldigd door zijn grootheid. Het is een enorme ruimte met een verschrikkelijk hoog plafon, dat helemaal is ingelegd met mozaïek. Recht voor mij staan drie stoelen. Op de middelste zit Uther en naast hem zitten Arthur en Morgana. In een hoekje zie ik ook Merlin en Guinevere staan. Afgezien van de ridders, is verder niemand. Een ridder neemt het woord. ‘Hoogheid, dit is Emily.’ Ik maak een buiging. Uther gebaart dat ik omhoog mag komen en kijkt mij onderzoekend aan. ‘Emily, van mijn dochter Morgana heb ik begrepen dat het dankzij jou is dat ze nog leeft, klopt dat?’ Ik kijk naar Morgana, ze lacht me toe. ‘Ja, uwe hoogheid.’ ‘Dan wil ik je daarvoor bedanken. Morgana is mijn alles, noem maar een prijs.’ Ik denk na. Ik ben hier maar voor één ding en verder heb ik niks nodig. ‘Sire, ik heb geen beloning nodig. Het is een eer dat ik u heb kunnen dienen en vrouwe Morgana heb kunnen redden.’ Hij staart me aan. Jahaaa, ik ben niet goed wijs! Ik wil u vermoorden, maar verder hoef ik niks van u! Dat wil ik graag recht in zijn gezicht schreeuwen, maar in plaats daarvan staar ik terug. ‘Goed dan. Als je je toch nog bedenkt, kun je dat altijd doorgeven. En nogmaals bedankt.’ Ik knik en de ridders leiden me de zaal uit. Ik ben bijna bij de uitgang van het kasteel, als Merlin me tegenhoudt. ‘Bedankt, voor het veilig houden van Morgana.’ Hij meent het echt. Ik vraag me wel af waarom hij dat zegt. ‘Ach ja, wat moest ik anders doen? Die lui van Carleon kwamen eraan en we hadden geen schijn van kans.’ ‘Ja, ik had van Jason gehoord dat je nog al aardig goed met een zwaard overweg kan, of niet?’ Ik antwoord bevestigend. Dit gesprek bevalt me niet, het lijkt net alsof hij mij aan het uithoren is. We lopen een tijdje zwijgend verder. En dan uit het niets zie ik hem. ‘Marcus!’ schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik kan het gewoon niet geloven, het is hem echt. Marcus is eindelijk hier! ‘Marcus!’ Hij draait zich om en als hij mij ziet, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. ‘Emily! Wat doe je hier? Wat fijn je weer te zien!’ Ik stel hem aan Merlin voor en dan verteld hij over zijn reis. ‘Ik ben een paar weken naar jou weggegaan. Mijn paard kreeg onderweg ook nog een gebroken been, dus moest ik hem afmaken. Gelukkig kon ik van een boer een ander paard kopen. Een paar dagen geleden ben ik hier gekomen, vlak voor de oorlog begon. Maar genoeg over mij. Hoe is het met jou? Al gedaan wat je hier wilde doen?’ Hij geeft me een knipoog. Als ik vertel dat ik de bediende van een vriend van Arthur ben, schiet hij in de lach. ‘Haha, grapje zeker!’ ‘Nee hoor,’ zeg ik heel serieus, ‘En nu we het toch over hem hebben, daar is hij.’ Jason komt naar ons toegelopen. Ik stel hem voor aan Marcus. We blijven nog even kletsen als Jason met de mededeling komt dat we moeten gaan. ‘Er is nog veel werk te doen, nu de oorlog voorbij is.’ ‘Ik zie je nog wel, Emily.’ Ik kijk hem aan en weet wat hij bedoeld. Tot vanavond, middernacht, zelfde plek en ik knik. Onderweg naar het kasteel zegt Jason dat ze binnenkort weer een jacht organiseren. Normaal gaan de bediendes mee, Merlin gaat ook, maar voor mij wil hij wel een uitzondering maken. ‘Dat hoeft niet, heer, ik vind dat niet erg.’ Dus uiteindelijk mag ik toch mee, maar het duurt nog een paar dagen. Dus ga ik terug naar mijn kamer en wacht tot het bijna middernacht is.