Chapter four. Fighting, dancing and red-haired twins. 4.5

Met rechte schouders en opgeheven hoofd liep ik naar de plek waar het gevaar op me stond te wachten.
‘Kom op, Eve! Je kunt het!’
Harry stond op een afstandje te kijken en zwaaide nog vrolijk naar me. Glimlachend zwaaide ik terug, waarna Fleur en Viktor ook meteen begonnen te zwaaien. Ze stonden nog veilig in de tent met z’n allen; ik mocht de spits afbijten, ik was de eerste die de draak mocht trotseren. Ik liep door de gang heen en kwam uit bij een opening, waar ik doorheen ging. Ik kwam uit in een soort van arena. De ronde plek waar ik in mocht gaan strijden, was helemaal bekleed met rotsen. Ik klom op een rots en zag toen de draak voor me verschijnen. Een grote rode draak stond in het midden van de rotsige plek. Zijn rechterpoot was bekleed met een soort metalen ring, waar een dikke ketting aan vast zat, die was bevestigd aan de grond. Het publiek zat er in een kring omheen, maar dat was niet het punt waar ik me op focuste; het grote gevaarte wat me kwaad aan stond te kijken, trok meer mijn aandacht. Mijn voorgevoel was juist geweest, dit was een agressieve draak, dat kon ik opmaken uit zijn warme welkom voor me. En met warm welkom, bedoelde ik dan ook echt warm, aangezien het vuur zorgde voor een warm temperatuurtje. De draak was groot en zou me zo kunnen verpulveren, gokte ik. Dit kon ik aan. Als ik Voldemort kon dienen, kon ik ook wel langs één of ander zielig draakje (een heel groot zielig draakje) komen. De draak stootte een hoog geluid uit, een krijsend geluid. Hij leek me meteen gezien te hebben, deze draak was zeker niet dom; hij had goede ogen –of een goed gehoor; aangezien ik nog wel eens kon stampen. Een andere vuurstraal werd mijn richting opgeblazen en ik dook meteen op mijn buik, wat een goede keuze was geweest. De vuurstraal ging meteen boven me langs, en ik voelde hoe de warmte langs mijn rug streek. Kleine zweetpareltjes begonnen zich te ontwikkelen op mijn rug en op mijn voorhoofd; ik wist zeker dat ik nu aan het glitteren was van het zweet, hoe smerig ik me ook mocht voelen. Ik trok mezelf weer overeind, wat me even deed kreunen van de pijn, toen mijn knieën pijnlijk langs een scherp kantje van een steen gehaald werden, en trok mijn kleding even recht. Ik rende, zonder te weten waarheen, en bedacht me dat het misschien wel beter was geweest als ik een strijdplan had bedacht. Ik liet me zakken achter een grote rots en dacht even na over wat ik kon doen.

Opeens voelde ik hoe de grond begon te trillen. Een luide knal was te horen en ik keek op. Het beest had zijn rode vleugels opengeslagen en keek me met een moordende blik aan. De adrenaline begon te gieren door mijn hele lijf en ik wist dat dit mijn enige kans was. De draak had zijn staart omhoog gezwiept, in de houding om me meteen neer te slaan, om me daarna genadeloos te kunnen verpulveren. Ik vroeg me af of draken ook heksenvlees zouden eten, ik zou natuurlijk wel een heerlijk hapje zijn. Helaas, voor de draak, zou ik dit niet laten gebeuren. Ik stond op en deed een stap naar voren, waarna ik de draak recht in zijn ogen keek. De ogen van de draak leken te veranderen; ze gingen van woedend naar onderdanig. Iedereen wist dat draken slechte wezens waren, gevaarlijke wezens, en dat was precies waarom we een band hadden. Hij leek mijn kracht te voelen, mijn duistere kracht. Met alle kracht probeerde ik mijn blik zo bevelend genoeg over te laten komen, zonder dat het op zou vallen; ik wist dat dit voor de rest van de school misschien als verlamming van angst lijken, alsof ik geluk zou hebben dat ik niet allang verbrand was, wat zeker in mijn voordeel was. De draak had een bepaalde energie om zich heen verkregen, hij had mij geaccepteerd als zijn “hogere macht”, zijn meesteres. Een beetje mijn grenzen verkennen zou dus ook geen kwaad kunnen, bedacht ik me. Ik knikte naar de draak, zo onopvallend mogelijk, waarna hij zich voorover boog en een diepe teug adem nam. Een helse kreet was te horen, waarna het vuur zich als een fontein uit zijn mond bewoog. De leerlingen om me heen gilden, maar ik leek het niet te merken; de leerlingen waren duidelijk onder de indruk van deze draak. Snel rende ik naar het gouden ei, wat ik ineens zal liggen in een hoekje, en hield hem onder mijn arm. Ik rende weer terug langs de draak en gaf hem even een klopje op zijn been, als goedkeurend gebaar, zonder dat het iemand opviel. Wanneer ik merkte dat de aandacht niet meer op me gericht was, zwiepte ik onopvallend met mijn stok, terwijl ik non verbaal de “reducto” spreuk in mijn hoofd herhaalde. De ketting van de draak sprong los, terwijl het leek alsof het kwam door de grote kracht van de draak. Nog meer gegil steeg op, terwijl de draak zijn vleugels helemaal uitspreidde en zich klaar maakte om weg te vliegen. Hij keek me nog één keer in mijn ogen, waar ik een teken van dank uit kon opmaken, en verdween toen, met ketting en al, de lucht in. Ineens waren alle ogen op mij gericht, wanneer het ei was gespot onder mijn arm. Meteen steeg er groots gejoel op van het publiek. Grijnzend keek ik even rond, hopend mijn vrienden te zien zitten. Hermione en Ron zaten met beide een geschokte uitdrukking op hun gezicht voor zich uit te kijken. Wanneer ze zagen dat ik keek, wierpen ze me een ongeloofwaardige blik toe, hoewel die van Hermione meer bestraffend keek. Ik ging een preek krijgen over hoe “laf” ik me gedragen had, dat voelde ik nu al. Toen zag ik ineens een doek wat mijn aandacht trok, aangezien mijn naam er in slordige letters op stond geschreven.

“Hey Eve. Als je nu niet dood bent, wil je dan met me naar het bal?”