Behind The Fairytale |08|

Behind The Fairytale |08|
Embry Call
‘Zo, weet je genoeg?’ Eigenlijk begon ik geïrriteerd te raken, al die vragen waar ik antwoord op moest geven...
‘Je hebt me nog bijna niets over Ashley verteld.’ Zeurde ze.
‘Dat is aan haar om te doen.’ Mompelde ik binnenmonds. Ik had al zo veel gezegd, en dan wou ze dat ik nog alles over een ander zou vertellen. Over iemand die eigenlijk niet wou dat ik er veel over wist. Iemand die heel goed was in alles te verbergen.
‘Embry, ze gaat dood. Ze gaat het nooit kunnen doen! Dat weet je goed genoeg!’ Ze was kwaad op me en begon mij kwaad te maken. Mijn lichaam trilde en schokte onder de woorden die ze net zei. Bang vloog ze - letterlijk dan - achteruit en stond doodstil tegen de muur terwijl ze me met bange ogen aankeek.
‘Durf dat ooit nog eens te zeggen en ik laat je zien wat je de hele tijd al wou zien. Je krijgt dan zelfs een special, je mag meten hoe veel druk ik op mijn tanden kan zetten en timen hoe veel tijd ik nodig heb om je in twee te bijten. Ik druk wel op stop.’ Ik klemde mij kiezen tegen elkaar terwijl ik haar kwaad aankeek. Ze probeerde nog meer naar achteren te stappen, maar haar voeten schuifelden over de grond en ze drukte zich gewoon nog wat harder tegen de muur. Ze wendde haar blik even van me af om de muur boos aan te kijken en keek dan weer naar mij. Wat ze net deed, had haar leven kunnen kosten. In die korte tijd had ik zo op haar af kunnen stormen, maar ik wist wel beter. Ashley had hun nodig, ze konden haar helpen om te herstellen. Ik probeerde mij lichaam te beheersen en na een tijdje verminderde het schokken. Met veel moeite kreeg ik mijn gezichtsuitdrukking neutraal, ik ging niet proberen om blij et lijken, niet boos zijn was genoeg. Ook May zag het en begon zich te ontspannen en mijn kant op te stappen. Direct keek ik weer boos en gromde waarschuwend naar haar. Ik stapte verder weg van de uitgang en gaf haar de ruimte om naar buiten te gaan. Toen ze dat zag, was ze in een oogwenk weg en was het weer stil in de hut. Ik probeerde recht te staan, was blij dat dat lukte, dacht er weer aan om mijn been vast te binden, maar deze keer liet ik het gewoon over de grond slepen. Ik hinkelde naar de open deur en keek naar buiten. Het was licht en hier en daar zag ik een klein elfje voorbij lopen. De meesten onder hen stopten even om naar me te kijken en liepen dan weer snel door. Tot er een elfje naar me toe gelopen kwam.
‘Quan dei new?’ Dei new, jij heet. Quan, dat moest dan hoe zijn. En dan vroeg hij me hoe ik heette.
‘Em nee Embry. Quan dei new?’ Trots dat ik me al wat kon verwoorden in Lua keek ik hem aan. Zijn kleine gezichtje was dolblij dat ik hem verstond. Dit elfje was kleiner als de anderen. Hij had de verhoudingen van een kindje van vier of vijf, maar was veel kleiner als dat.
‘Em nee Kaël.’ Net als ik was hij verschrikkelijk trots, maar hij was waarschijnlijk trots dat hij tegen de grote vreemdeling durfde te praten. Na dat hij dit gezegd had, was er niets meer te zeggen, maar hij bleef nog even staan om daarna heel snel weg te rennen naar zijn vriendjes die hem riepen. Toen hij bij hen aankwam, begonnen ze hem direct te ondervragen en met geuren en kleuren maakte hij de grootste gebaren terwijl hij af en toe naar me wees, stiekem keek en dan weer verder ging met zijn verhaal. Ik hinkelde verder naar buiten en zag hoe het drukker en drukken werd. Opeens kwam Dauwe in volle vaart mijn kant uit, of die van de hut waar ik in lag.
‘May?’ Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op, keek naar de hut en schudde heftig mijn hoofd. Ze zuchtte en keek naar mijn been, toen zuchtte ze opnieuw en gebaarde naar me dat ik terug naar de hut moest. Weer schudde ik mijn hoofd.
‘Neen, ik ga niet terug.’ Koppig hinkelde ik verder.
‘Dalien!’ Streng keek ze me aan terwijl ze het woord gromde. Wat was dat? Dali en daar dan een en achter geplakt. Jawel ofzo. Denk ik...

Kaën is Keltisch en betekent sterke krijger. Die naam vond ik heel passend bij het karakter dat ik van het jongentje in mijn hoofd heb. Zo'n klein kindje dat verschrikkelijk veel trots heeft en elke keer weer een nieuwe uitdaging aangaat, voor iemand kan die heel klein zijn, maar voor hem is het toch telkens een grote overwinning.
Quan, kwan
Dalien, daliën dus met een korte e. Net als Kaën

@klainebow: Ja, inderdaad. Van Fallen en Kwelling en Passie (: (Ik ben helemaal verliefd op dat boek!) Maar een mix wordt het niet, gewoon de namen haalde ik van daar. Ik vind het altijd zo verschrikkelijk moeilijk om namen te vinden...
Roland komt dus van Roland Sparks, Daniël van Daniël Grigory. En Ashley Luce Marylin komt van Luce (en al haar andere namen) Price (:

Maar nu moet ik snel door want eigenlijk mag ik niet op de laptop...