6. The Quidditch World Cup

Met mijn korte shortje, topje en botjes aan loop ik vrolijk naast Alicia die ongeveer dezelfde outfit aanheeft als mij, maar dan ander model en ander kleur. Het is hier een drukte van jewelste en moest ik mijn nicht niet hebben dan vond ik onze tent na eeuwen nog niet terug. Magie is zalig. De tent is net een huis op zichzelf waar we kunnen koken, slapen en echt in leven door de ruime woonkamer. “We zullen eens wat vrienden voor je moeten zoeken, hé.” “Nee hoor, ik heb al een vriend. Ik weet alleen niet of hij hier ook is.” We slenteren verder door de massa’s mensen, waar ik als een bezetene naar staar, want er zijn van alle soorten mensen. “Daaaawn!” Ik schrik op van het geluid dat mijn naam produceert - waarschijnlijk door de bekendheid ervan - en draai me met een ruk om. “Dat is mijn vriend.” “Harry!” Ik loop op hem af en spring letterlijk in zijn armen - omhelzing. “Wat doe jij hier?” Verbaasd blijft hij recht in mijn ogen staren. “De lange versie vertel ik je nog wel eens, maar het komt allemaal door mijn nicht Alicia hier.” Ik prik met mijn wijsvinger in haar onderbuik en stel haar formeel voor aan Harry - en duidelijk zijn achterban. “Dawn, dit zijn, en nu komt een hele rij, Hermelien, Ron, Ginny, George, Fred, Percy, Charlie, Bill en Meneer Wemel.” “Hoi” Ik glimlach eens vriendelijk naar allemaal ter kennismaking. “Gaan jullie mee naar onze tent?” “Dawn ga jij maar mee, ik vind je nog wel. Ik moet alles nog wat plaatsen en nog wat dingen voorbereiden.” Ik knik verbaasd en loop dan wat verdwaasd, maar gelukkig met mijn nieuwe vrienden naar hun tent die enkele meters verderop ligt. Gemakkelijk als ik wat spullen nodig heb. Of Alicia wil zien en nog eens - voor de duizendste keer wel - wil bedanken voor haar goede zorgen.

“Op wie ga jij wedden, Dawn?” Ron draait zich nieuwsgierig naar me om, maar als ik vertel dat het niemand wordt, krijg ik zijn rug te zien. Zijn volledige aandacht weer gericht op Harry en de glamorgana’s van Bulgarije. “Jij dan?” “Ik op Ierland, Harry op Bulgarije.” Terwijl hij het zegt blijft hij voor zich kijken en struikelt bijna over een kleine kiezel op het pad. Ik praat de hele tijd met Hermelien en Ginny wat echt wel interessant is, want zij vertellen nog eens dubbel zoveel over Zweinstein en meer recentere gebeurtenissen dan Alicia. “Zeg Dawn, geen zin om eens te kijken of er bekenden rondlopen?” “Ja, lijkt me leuk.” Ik en Ginny lopen al een eindje voorop en turen dan benieuwd achter ons waar dat Hermelien blijft. “Gaan jullie maar, ik help Harry, Ron en de rest wel.” We knikken beiden niet echt begrijpend, maar lopen dan toch door zonder nog om te kijken. De hele tijd is het stil, maar het is echter geen pijnlijke stilte. Ik voel me op mijn gemak bij Ginny. Misschien omdat ze dezelfde leeftijd heeft, of misschien omdat ze iets rustieks uitstraalt. Haar gezicht is ontspannen en rustig, maar de blik in haar ogen voert een tweezijdige strijd, tussen beheersing en angst. Waarom weet ik niet, maar toch houdt het stand in haar ogen. “Het lijkt wel dat je in een leuke bende zit, niet?” “Ja, ze vallen wel mee hoor.” En daar is die angstvallige stilte weer. "Kiki!" Ginny loopt van me weg, recht in de armen van een meisje met roodachtig haar. Ze is best wel mooi en heeft een speciaal gezicht, waar ik best wel jaloers op ben. “Hey Dawn, kom eens. Dit is Kiki.” “Aangenaam.” Het meisje omhelst mij ook vriendelijk, waarna er een lieve glimlach op haar gezicht verschijnt. “Zit jij ook op Zweinstein? Ik heb je er nog nooit gezien.” “Nog niet, het is mijn eerste jaar.” We praten nog een hele tijd verder, maar wanneer het al begint te schemeren keren we terug naar de tent, want ik wil niets van de wedstrijd missen.

Met zijn allen - Ginny, Ron, Harry, Hermelien, Meneer Wemel en mezelf - zetten we ons op de plaatsen in de topbox die voor ons bedoelt zijn. “Een nieuwe vriendin, Potter?” Ik draai me verwoed om en werp de jongen met het blonde haar een boze blik toe. “Hou je kop Malfidus.” Hermelien snauwt de woorden ruw naar zijn hoofd en geeft me dan een bemoedigend kneepje in mijn onderarm. “Hallo Harry.” “Goedenavond Carlo, Barend.” Meneer Wemel - Arthur - begroet de twee heren formeel en geeft ze beiden een hand. Carlo begint wat gezellig met me te praten, maar ons gesprek duurt maar enkele minuten, want de wedstrijd geeft aan te starten. De Bulgaarse glamorgana’s zetten hun uitdagende dans in en de Ierse kabouters schreeuwen hun kenmerkende yell. Na een poos naar de wedstrijd te hebben gekeken, staat Bulgarije voorlopig aan kop, maar alles kan nog veranderen, want Ierland is zeker goed bezig.