Part eleven - waking up

Ik kreeg geen adem meer. Ik begon sneller en korter te ademen. 'Lily! Lily! Niet flauwvallen..' hoorde ik Jacob nog zeggen, toen zakte ik weg. Het laatste wat ik voelde waren zijn sterke armen die me optilden en wegdroegen.

'Lily? Oh, Lily, word alsjeblieft wakker..' hoorde ik een bekende stem bezorgd zeggen. Mijn hart vloog bijna uit mijn borstkas. Ik probeerde mijn mond open te doen, te praten of naar hem te kijken, maar het lukte niet. Alles zat op slot. 'Alice?' zei een kalme, onbekende stem. 'Over veertig seconden,' zei een andere vrolijke stem. 'Carlisle, is alles goed met haar?' De kalme stem antwoordde. 'Jacob heeft haar te laat op kunnen vangen, ze zal waarschijnlijk wat hoofdpijn hebben als ze bijkomt. Maar verder is alles oke met haar.' Een paar zuchten van opluchting, een warme hand schoof in de mijne. 'Kun je me horen, Lily?' fluisterde Jacob. Hij drukte zijn lippen tegen mijn oor. 'Heb je ooit wel eens van inprinten gehoord?' Met veel moeite wist ik een paar lettergrepen uit me geperst te krijgen. 'Jacob..Bella..' 'We zijn er, lieverd, we zijn er.' zei Bella. Ik opende mijn ogen. Voor me stonden vier personen; Edward, Bella, de man met de kalme stem die Carlisle heette, en een meisje met kort zwart haar. Naast me, op een stoel, met zijn hand nog steeds in die van mij, zat Jacob. Hij keek me opgelucht aan. Carlisle was blijkbaar een dokter, want hij had een witte ziekenhuisjas aan. Maar toen ik om me heen keek, zag ik geen witte ziekenhuismuren. Ik wees naar Carlisle. 'Jij bent een dokter.' Hij knikte. 'Dit is geen ziekenhuis.' Carlisle scheen te begrijpen wat ik bedoelde, want hij antwoordde; 'Huisbezoek.' Ik knikte en merkte toen dat dat zeer deed. Voorzichtig voelde ik aan mijn hoofd. Gelukkig zat er geen verband ofzoiets om. 'Gelukkig is alles goed met je.' Jacob kuste mijn hand. Ik giechelde. Wauw, kon ik giechelen?

GUYS!! O my Jacob, jullie moeten dit liedje echt luisteren, het past echt helemaal bij New Moon :d
Celica Westbrook - New Moon