Untill I found you ||114|| Amynthas

Met een glimlach rond mijn lippen kijk ik naar het schermpje waar wat beweging op te zien is. In de kamer hoor je een zacht kloppend geluidje. Een traan glijd over mijn wang die ik ongezien wegveeg. Emily kijkt me glimlachend aan en samen knijpen we in Senna haar hand. Haar eerste kindje, ze moet vast ongelofelijk blij zijn. Een flashback van het moment dat Tom en ik dachten dat ik zwanger was vliegt voorbij mijn netvlies. Ergens had ik echt gehoopt dat ik toch zwanger was geweest. Een kindje van Tom en mij. Kleine voetjes, handjes en zacht gebrabbel. Eerste woordjes, eerste stapjes. Iemand die je mama of papa gaat noemen. Ik word uit mijn gedachten geschikt door iemand die zacht over mijn rug streelt. Pas als ik snikken hoor weet ik dat die afkomstig van mij zijn.

"Waarom moest je ineens zo huilen?" vraagt Senna me als we met zen drie in een cafeetje zitten. Emily kijkt me ook niet begrijpend aan en somber kijk ik naar mijn handen. "Weten jullie nog dat ik eens vreselijk misself was en alles?" Vraag ik en allebei knikken ze en kijken me onderzoekend aan. "Toen werd ik ook niet meer ongesteld, Tom en ik vermoedde niks maar toen bedacht ik me ineens en vroeg toen aan Tom voor een test" Beiden kijken ze me met open mond aan en een traan glijd over mijn wang. "De test was negatief" zeg ik en voel hoe mijn handen beginnen te trillen. Pas nu besef ik dat ik graag had gewild dat het wel positief was. "Waarom praat je er niet met Tom over?" Ik haal mijn schouders op en zucht. "Laten we naar huis gaan"