--1--

Vrolijk rende ik van de trap af naar beneden. De trap kraakte, maar dat was ik onderhand wel gewend.
Mijn moeder en mijn broertje zaten al aan de tafel te ontbijten. Ze keken me allebei glimlachend aan. Ze waren de laatste tijd allemaal zo vrolijk. Dat kwam vast door de vakantie.
Snel maakte ik een ontbijtje klaar. Vandaag was het de eerste dag van de vakantie. Na een toetsweek was dit echt een opluchting. Leren was niet mijn sterkste kant namelijk. Het zou me niet verbazen als ik allemaal onvoldoendes zou krijgen.
'Wat kijk je somber', vroeg mijn moeder bezord.
'Er is niks!'Zei ik zo opgewekt mogelijk en begon sneller te eten. Hoe sneller ik hier weg was, hoe beter.

Ik pakte mijn fiets. Ik was er trots op. Hij was knalgroen met roze en geel en allemaal glitters op de zijkanten. Ik had het zelf bedacht en zelf uitgevoerd in de vorige vakantie. Voorzichtig leidde ik de fiets de schuur uit en reed naar Samira, mijn beste vriendin sinds de brugklas. Soms was ik wel eens jaloers op haar. Ze had lieve ouders en ze zag er goed uit. Samira had golvend zwart haar tot tot haar rug kwam. Haar ogen waaren lichtbruin en straalden zekerheid uit. In tegenstelling tot die van mij. Ik denk dat die van mij eerder verlegenheid uitstralenofzo.

Haar broer deed de deur open. Ik was hier al zo lang niet geweest en verbaast keek ik naar hem. Hij was het laatste jaar heel erg verandert. Heel erg. Hij keek ook eerst verbaast en toen glimlachte hij.
'Gaat het wel goed? Je kijkt zo..'
'Raar', vulde ik aan en wendde snel mijn gezicht af.
'Ja!'
Snel liep ik naar binnen de trap op naar Samira's kamer. De deur was dicht. Even bedacht ik me. Zal ik gewoon aankloppen of gewoon binnenstormen? Ik besloot het eerste te doen en vrijwel meteen deed Samira de deur open. Alsof ze me had op zitten wachten.
'Hoi Maud. Hoest?'
Ik vond dat altijd zo raar klinken. Hoest. Alsof ze je een hoest aanbood ofzo. Oké. Ik weet dat het heel raar klinkt, maar toch vond ik het zo.
'Ja, gaat wel. We gaan morgen weg, naar Texel'.
'Oh, maar dat is toch juist leuk?'
'Ik weet niet...'
'Ik zou ook wel meewillen, alleen wij gaan weer niet op vakantie'.
Ik wist het nu wel. Hun gingen nooit op vakantie. Eigenlijk vond ik het best zielig. Vakantie hoort iedereen te hebben!Toen bedacht ik plotseling iets.
'Misschien kan je met ons mee!'
'Ja! Cool! Vet! Super!' Samira was meteen enthousiast. Ze begon meteen te fantaseren.
'Misschien kunnen we dan samen in een tent slapen, dan kunnen we samen kletsen en de hele nacht opblijven!'
'Ik weet niet, ik val altijd heel snel inslaap. Ik heb mijn slaap nodig'.
'Oh ja'.
Ik zag aan haar gezicht dat ze teleurgesteld was. En dat was ik eigenlijk ook. Had ik nou maar mijn kop gehouden! Straks wilde ze niet mee! Niet dat ik wist of het mocht, maar toch. Ik wilde graag een maatje meehebben. Ik realiseerde dat ik nog steeds stond, en plofde op een stoel neer.
'Ik moet nog wel vragen of het mag'.
'Ja, I know'.