I won't bother you anymore.

Ik keek op toen ik harde stemmen uit de woonkamer hoorde komen. Het was me helemaal ontgaan dat Edward en ik nog zo dicht bij het huis stonden, dat ze binnen ons gesprek zouden kunnen horen als ze zich concentreren. Naast me schraapte Edward ongemakkelijk zijn keel. Ik fronste mijn wenkbrauwen en luisterde naar de kwade stemmen in de woonkamer.
’Ja doe dat! Je afsluiten gaat heus niet helpen!’ riep Alice kwaad.
’Wat moet ik dan? Kijken hoe deze familie in gevaar wordt gebracht!’ riep Jasper terug. Ik schrok van zijn harde stem.
’Dat gebeurd niet,’ antwoordde Alice zacht, maar vastberaden.
’Je kan het niet eens zien. En wat je wel kan zien, wat voor je staat, dat wil je niet eens zien!’
Het geluid stierf weg en Jasper schoot uit het raam. Hij wierp een ijzige blik op mij en Edward en verdween toen achter de donkere bomen.
’Het ging om mij,’ mompelde ik. Alice’ donkere visioenen hadden hem bang gemaakt, hadden hem van me afgekeerd. ’Bedankt voor alles Edward,’ fluisterde ik zacht. Eer hij kon reageren rende ik naar huis. Tranen branden achter mijn ogen, maar ik stopte niet. Ik rende harder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en stond nog geen 30 seconden later in mijn kamer. Uitgeput viel ik neer op mijn bed.
De zon kwam al op toen de deur van mijn kamer openging en mijn vader in de deuropening verscheen. Hij merkte mijn rood omrande ogen niet op en dankzij mijn marmeren gezicht waren er geen rode vlekken te zien op mijn wangen.
’We vertrekken,’ zei hij kort. Zo ging het altijd wanneer we verhuisden. Toch was dit een uitzondering, we waren hier nog maar pas. ’Er is een vegetarische clan niet ver hier vandaan. Dat vraagt om problemen.’ Hij wierp nog een blik op me en sloot de deur achter zich.
Ik verwachtte niet meer. Ik had geen band met hem en dus praten we ook niet. We bleven bij elkaar uit noodzaak een perfecte manier om onder het nomadenbestaan uit te komen.
Ik zwaaide mijn benen over het bed en sleurde mijn koffers er onderuit. Ik keek niet wat ik deed en gooide al mijn spullen bij elkaar. Daarna voegde ik me bij mijn vader en broer, die net de laatste spullen in kartonnen dozen deponeerden.
’Waar gaan we ditmaal heen?’ vroeg ik zonder emotie.
’South Carolina,’ antwoordde hij kort.
Uit Jasper’s buurt blijven zou dus geen probleem vormen.