OS2 || Niall Horan voor Yowic 16+

Mijn ogen glijden door de tourbus, de jongens liggen allemaal te slapen. Zayn en Harry slapen bijna altijd en overal, dus dat was geen verrassing. Maar nu waren ook Liam en Louis, dicht tegen elkaar aan, in slaap gevallen. Ik zucht even diep en laat mijn hoofd tegen het raam aan zakken. Mijn lichaam voelt moet aan maar in slaap vallen lukt niet. De twee dagen waren al bijna. Bijna kon ik naar huis, naar Manoah… Mijn ogen richten zich op het scherm van mijn telefoon. Bij het laatste bericht dat ze me gestuurd had stond een datum van meer dan twee maanden geleden.
Bekijk het maar Niall, ik hoef je niet meer te zien of te spreken. Veel plezier met je bandje en de rest van de wereld.

Ik had nog zo veel terug gestuurd; ik had gesmeekt, ik had gescholden, ik had gezegd dat het me speet. Ze reageerde niet meer. De jongens hadden gevraagd wat er aan de hand was, maar dit was iets tussen ons. De jongens kennen haar niet. Ik druk het beeld van de telefoon weg als ik tranen in mijn ogen krijg. Ik wil haar niet kwijt. Al voelt het op dit moment wel alsof het zo is. Maar over twee dagen ben ik weer thuis. Nog twee dagen…


Het was alsof ik opeens niet meer kon autorijden. En ja mijn rijbewijs had ik een half jaar geleden al gehaald. Ik kwam met horten en stoten vooruit en knalde met het inparkeren bijna op de auto van haar ouders. Ik draai de motor snel uit en een doodse stilte overvalt me. Ik zit te trillen op mijn stoel en neem snel een slok water. Dan stap ik uit en trek de laag hangende jeans een stukje op. Hij zakt net zo snel weer naar beneden, maar daar lette ik niet eens meer op. Ik rits het knalrode vest een stukje dicht en loop dan langzaam richting het huis. Ik bel meerdere keren aan maar er wordt niet open gedaan. Ik bijt teleurgesteld op mijn lip en loop dan langzaam rond het huis, naar de achtertuin. Even wil ik me weer opdraaien en weg lopen maar dan zie ik haar zitten. Onder de grote boom op de schommel. Ik knipper de tranen weg en loop langzaam naar haar toe. Ze zit met haar rug naar me toe en heeft duidelijk niet door dat ik hier loop. Op twee meter afstand blijf ik staan twijfel even. Haar bruine haren zijn een stuk korter dan ik me herinner maar de slippers die naast haar liggen zijn zo herkenbaar. De kleine bloemetjes waren een klein beetje versleten. Ik zucht zachtjes en schraap dan mijn keel. Ze schiet van de schommel af en draait zich om. Zodra ze me ziet wordt ze lijkbleek. Ik zie hoe ze begint te trillen en stap naar haar toe.
‘Manoah’ fluister ik en haar ogen schieten paniekerig naar mij. ‘Niall.. ik voel me niet zo goed’ mompelt ze en ik zie hoe ze opeens als een pudding in elkaar zakt. Geschrokken schiet ik naar haar toe en kniel naast haar neer. ‘Shit.. Manoah?’ mijn stem slaat over en geschrokken sluit ik mijn mond weer. Ik denk even na en til haar dan voorzichtig op. Ik loop met haar in mijn armen het huis in en leg haar op de bank. Wat moest ik doen? Ik zag wel eens in films dat ze bekertjes water in iemands gezicht gooiden maar ik vroeg me diep af of je dat in het echt ook kon doen. Ik hurk naast de bank en streel voorzichtig wat haar uit haar gezicht. ‘Manoah?’ mompel ik met trillende stem en ik bijt op mijn lip. Het was verschrikkelijk om haar zo te zien. Moest ik een ambulance bellen? Ik tik voorzichtig tegen haar wang, en dan een keer iets harder. Net als ik weer wil slaan beginnen haar oogleden te trillen. Ik zet een stapje achteruit, bang voor haar reactie. Ze opent langzaam haar ogen en ik zie toe hoe ze me langzaam met haar over scant. ‘Jezus Niall. Klootzak. Wat doe je hier?’ piept ze moeilijk terwijl ze een beetje overeind komt. Ik staar haar geschokt aan en bijt teleurgesteld op mijn lip.

‘Ik mis je Manoah’ fluister ik en ze kijkt me woedend aan. ‘Je mist me’ zegt ze sarcastisch. ‘Je moet me geloven Manoah, het spijt me dat ik je toen in de steek liet. Maar… we zijn vrienden toch?’ fluister ik ongemakkelijk en ze kijkt nog steeds boos. ‘Hoe kunnen we vrienden zijn? Je bent er nooit’ zucht ze bot en ik bijt op mijn lip. ‘Maar ik heb de band…’ ze onderbreekt me en rolt met haar ogen. ‘Ik heb niemand meer Niall’ sist ze en ik knik gebroken. ‘Het spijt me Manoah, maar zingen is wat ik het allerliefste doe. Dat weet jij als geen ander. Herinner je je dat nog? Onder de boom, op de schommel?’ ik zie hoe haar gezicht betrekt van verdriet als ik het daar over heb. ‘Ja helaas wel. Niall je snapt het niet!’ gilt ze nu bijna wanhopig en ik frons. ‘Ik snap dat je boos bent, maar je moet me vergeven!’ roep ik voorzichtig en ze schud met haar hoofd. ‘Maar je snapt niet waarom ik boos ben’ fluistert ze en ik knijp verward met mijn ogen.
‘Waarom ben je boos dan?’ vraag ik, nu totaal niet meer wetend wat er aan de hand was. ‘Omdat je me achter liet met een gebroken hart Niall’ ik staar haar aan. Ze zit op de rand van de bank, haar handen wrijven zenuwachtig over haar bovenbenen en ze staart naar de grond. ‘Een gebroken hart?’ stamel ik verbaast. ‘Wie heeft dat gedaan? Dat wist ik niet!’ zeg ik verbaast en ze kijkt met een ruk op. ‘Rot op Niall. ROT OP! Het huis uit!’ Ik staar haar geschokt aan ‘wat? Nee Manoah! Ik ben er maar twee dagen’ roep ik geschrokken en ze springt op. Ze loopt naar de keuken maar komt al snel weer terug. Mijn ogen worden groot als ik zie dat ze een vliegenmepper in haar hand heeft. ‘Serieus?’ grinnik ik als ze hem op heft en ik deins achteruit. Het zou niet eens veel pijn doen, maar toch. ‘Oke ik ga…’ fluister ik teleurgesteld en ik laat mijn ogen die van haar nog eens ontmoeten. De pijn en het ongeloof in haar ogen is zo groot. Wat had ik fout gedaan behalve weg gaan? Een gebroken hart. Wacht heel even. 'Ik was het hè?' ze kijkt me verward aan. 'Ben je verliefd op mij?' mijn stem hapert een en ik zie hoe haar ogen beginnende glimmen van de tranen. 'Manoah, het spijt me zo. Als ik het geweten had dan.. Ik weet niet wat maar... Ik wist het niet, echt niet!' stamel ik wanhopig en ze kijkt me even zwijgend aan. 'Je moet me geloven Manoah! Ik wist het niet! Wat wil je dat ik doe?' stamel ik en ze slikt duidelijk zichtbaar. 'Ik weet dat je niet op dezelfde manier van mijn houd, maar doe gewoon één keer alsof' fluistert ze en ik kijk haar verward aan.

'Wat bedoel je?' vraag ik aarzelend en ze glimlacht enkel. Ze gooit de vliegenmepper op de grond en trekt me mee naar boven. Ik ben totaal verbaast door deze onverwachte omschakeling en loop als verdoofd mee. Op haar kamer gaat ze op het bed zitten. 'Help me Niall, ik verlang zo naar je, al zo lang. Geef me het één keer' fluistert ze hees en ondanks de vreemde situatie voel ik dat ik opgewonden wordt. Fuck. Wat moest ik nu doen? Het zou zo vreemd zijn... Ik kijk weer naar haar en zie hoe ze langzaam de knoopjes van haar blousje open begint te maken. 'Niet doen' mompel ik terwijl ik naar haar toe loop en ze zucht teleurgesteld. 'Laat mij het maar doen' vervolg ik en ze krijgt een ondeugende grijns op haar gezicht. Deze Manoah ken ik niet, en ik weet niet of ik hier morgen spijt van heb. Maar ik ben ook maar een 18 jarige jongen vol met hormonen.

Ik duw haar verder het bed op en ze kijkt me opgewonden aan. Ik druk mijn lippen op die van haar en al snel zijn we in een gepassioneerde kus verwikkeld. Mijn handen verwijderen kledingstuk voor kledingstuk, volgen de prachtige lijnen van haar lichaam en strelen haar blote huid. Ze krijgt kippenvel en rilt. Ik laat mijn lippen naar haar nek zakken en zuig zacht. Ze klemt zich kreunend aan me vast en ik grijns even. Ze heeft mijn shirt over mijn hoofd getrokken en prutst nu met mijn riem. Ik trap de jeans zelf snel uit en kus me langzaam een weg naar beneden. Mijn vingers strelen even langs haar zwarte slipje voor ik hem uit trek. Ze kreunt weer en verwijdert onhandig mijn boxer. Ze kijkt met grote ogen naar mijn lid en ik streel geruststellend langs haar wang. Ze knikt snel en haalt ergens een condoom vandaan. Zodra hij zit ga ik zachtjes in haar en druk mijn lippen op die van haar om een gil te voorkomen. Onze bewegingen worden steeds sneller en ruwer tot ik voel dat ik kom. Ze schreeuwt mijn naam als ze een paar tellen voor me klaar komt en bijt vervolgens in mijn nek. Hijgend blijven we even zo liggen en ik laat me uiteindelijk met een diepe zucht naast haar vallen.
Dit was zo fout. Maar het voelde zo goed...