Damon.. is nu eenmaal Damon...

Toen Damon haar eenmaal neergezet had liep ze iets wat zenuwachtig naar het luxueuze hemelbed toe. Vlak voor het bed bleef ze staan en ze keek ongemakkelijk naar achter. Hij stond daar gewoon te wachten tot ze ging liggen en ze wende zich snel, blozend, weer van hem af omdat ze hem niet nog langer aan probeerde te staren. Ze voelde zich haast gedwongen. Ze had het gevoel dat zijn ogen zich zowat in haar rug boorden. Camille pakte met haar handen de zachte lakens en trok ze wat opzij terwijl ze zichzelf vervloekte op haar bevende handen. ‘Hoe hebben jij en Stefan het eigenlijk voor elkaar gekregen om dit huis te kopen?’, vroeg ze en ze probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken omdat ze het liefst over iets anders wou praten. Hierdoor zou hij eindelijk eens op zou kunnen houden met staren, ze kreeg er echt de kriebels van. Zo probeerde zo onopmerkelijk mogelijk een paar stappen van het bed vandaan te doen en deed net of ze de kamer bewonderde. ‘Oh, dit is maar een familie erfstuk’, was Damon’s korte antwoord en hij glimlachte half en deed een paar stappen in haar richting. Ze trok een wenkbrauw op. Geweldig, wat moest ze nu doen om hem duidelijk te maken dat ze echt niet in dat bed ging liggen terwijl hij er gewoon bij stond? Ze negeerde hem toen hij oogcontact probeerde te maken en liep snel naar het raam toe en keek naar buiten. Opeens dacht ze een oplossing te hebben en draaide zich om, om te zien dat hij alweer naar haar toe gelopen was. ‘Waar is Elena eigenlijk?’, zei ze hopend dat hij zou ophouden met haar lastig te vallen en weg zou gaan. Voor Damon antwoord kon geven riep ze al naar Elena en ze probeerde niet te ongeduldig te klinken. Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze Elena meteen naar boven zag komen rennen. Letterlijk rennen, de woede op haar gezicht af te lezen. ‘Dus hier zijn jullie’, mompelde en ze keek Damon meteen streng aan. Damon rolde zijn ogen en liet zich zuchtend op het bed vallen en keek Elena beledigt aan toen Elena haar vroeg of alles goed was. Camille knikte en zei dat ze maar eens haar broer ging bellen en wou de kamer uitlopen. Meteen versnelde ze haar pas toen ze Damon zag die haar met zijn ogen volgde. Toen ze de kamer uitstapte draaide ze zich nog even om en zag dat Elena voor Damon ging staan en opeens tegen hem begon te schreeuwen. Damon kwam met een ruk overeind en keek Eelna met een vernietigende blik aan en begon ook te schreeuwen. ‘Stefan had gezegd dat ik voor haar moest zorgen en dan bedoeld hij niet dat jij boven op haar hoeft te springen!’, schreeuwde Elena. Meteen hoorde ze Damon’s stem terugkaatsen met een dreigende toon. ‘Luister, ik let gewoon op haar zodat er niks gebeurd’, zei hij sissend. Ze kon er niets aan doen dat dat ze erg nieuwsgierig was en luisterde naar het gesprek terwijl ze langzaam de trap afliep. ‘Hoe kan je dat zeggen ze kent je niet eens en ze is vast doodsbang voor je!’, riep Elena nu haast hysterisch klinkend. Camille maakte zich uit de voeten en liep de trap snel af niet langer naar het gesprek te willen luisteren. 'Ik was helemaal niet bang voor hem'', zei ze zacht en probeerde dit ze zichzelf te verzekeren ook al kwam het niet erg overtuigend over. Ze richtte zich op haar mobiel en dacht na over waar hij zou kunnen liggen. Ze zag haar tas op de bank liggen en wou verder de trap aflopen toen ze opeens weer een pijnlijk steek in haar rug kreeg. Gelukkig verdween de pijn weer toen ze een tijdje gewoon bleef staan. Langzaam liep ze op haar hoede verder de trap af en haalde opgelucht adem toen ze eenmaal onderaan de trap stond. 'Dus als ik niet te veel beweeg zal ik geen pijn hebben', dacht ze bij zichzelf. Dat werd nog moeilijk aangezien ze het helemaal niet fijn vond om stil te zitten. Laat staan dat ze ook werkelijk uren op dezelfde plek kon zitten. Ze liep naar de bank toe en was blij toen haar mobiel gelukkig nog in de tas bleek te zitten. Snel belde ze Matt toen ze zag dat hij al 12x had geprobeerd te bellen en nadat de toon aan de andere kant nog maar een keer overging nam hij al meteen op. ‘Waar ben je?, ik heb iedereen gebeld en niemand wist waar je was!’ hoorde ze hem aan de andere kant van de lijn paniekerig zeggen. Camille wou wat zeggen maar werd al meteen weer onderbroken. ‘Gaat alles goed met je?, het is vast die Stefan hé?, wat heeft hij gedaan!’, zei Matt nu haast hysterisch aan de andere kant van de lijn. Ze probeerde uit te leggen dat er niks aan de hand was maar Matt bleef maar doorpraten dus besloot ze naar hem te luisteren en hem uit te laten praten terwijl ze antwoord probeerde te geven op zijn vragen. Terwijl ze Matt hoorde praten aan de andere kant van de lijn dacht ze opeens iets te horen en draaide ze zich om. Ze was het nu echt zat en duwde Damon opzij en liep weer wat verder de kamer in terwijl ze nog steeds naar Matt luisterde. Ze zag Elena de trap afkomen en tot haar verbazing gebaarde ze dat ze even met Matt wou praten. Ze pakte de mobiel en gaf Damon en kort knikje en liep de woonkamer uit terwijl ze een gesprek begon met Matt. ‘Heb je nog pijn aan je rug?’, vroeg Damon terwijl hij het raam uitkeek. Ze negeerde zijn vraag en liet zich achterover op de bank vallen. ‘Zijn jullie het nu weer eens, zonet hadden jullie nog ruzie?, vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar het plafond keek. Eerst was het stil en toen ze weer omhoog wou komen hing hij opeens met zijn gezicht boven haar. *Te dicht bij* ieeeeepp! ‘Je hebt nog last van je rug dat zie ik zo en het maakt met niet uit wat Elena denkt jij moet gewoon gaan liggen’, zei hij en hij keek haar streng aan. Ze wou zeggen dat ze al lag maar toen ze nadacht over dat hij zoveel moeite deed gaf ze toe. Ze zuchtte en stond op hem boze blikken te werpen toen ze zag dat hij triomfantelijk glimlachte. Hij liep achter haar aan toen ze de trap opliep. Tot overmaat van ramp pakte hij haar bij de middel voor zogenaamde ‘ondersteuning’. Ze was te moe om nu nog tegen hem in te gaan en liet het maar gebeuren. Toen ze weer in de slaapkamer stonden leidde hij haar naar het bed toe en schoof de dekens opzij. Ze voelde zich warm, lam en soezig en ze kon nog net zien dat het al 2 uur s’nachts was voordat haar ogen haast dicht vielen. Ze voelde dat een deken over haar heen getrokken werd. ‘Rust nu maar uit, Alaric en Stefan komen morgen pas terug ze moesten nog iets afhandelen’, hoorde ze Damon zacht zeggen. Ze knikte en kroop verder onder de dekens. Toen ze uiteindelijk sliep stond Damon nog steeds naast haar en kreeg hij opeens een idee en grinnikte.




oooooh wat zal er gaan gebeuren??? *POM POM POM!*
Wat vinden jullie eigenlijk dat er moet gebeuren? i would like to hear it