OS1 || Harry Styles - voor Owles

‘Hee jij daar, ga eens aan de kant’ geschrokken kijk ik op en ik lijk 10 centimeter te krimpen als ik de enorme jongen zie staan. ‘Sorry’ piep ik terwijl ik opzij spring. Hij kijkt me grijnzend aan en loopt dan door. Een diepe zucht rolt over mijn lippen, zo ging het altijd. Dag in dag uit. En waarom dat wist ik niet eens, ze hadden gewoon iemand nodig waar ze zichtzelf op konden afreageren denk ik. En ik liet het allemaal over me heenkomen, wat kon ik anders? Ik had niemand, ik was een niemand. Behalve als ik bij hem was. Harry.
Een zachte zucht rolt over mijn lippen als ik aan hem denk. Hoe lang ken ik hem nu al? Een paar jaar toch zeker. Hij was de enige die me echt kon opvrolijken, hij kent me door en door. Ik kon mijn hart bij hem luchten en ik kon bij hem klagen. Daarnaast was het gewoon mijn allerbeste vriend. Met zijn bruine krullen, zijn groen-blauw-bruin-grijze ogen die bij elke soort licht anders leken te zijn en de kuiltjes in zijn wangen als hij lacht. Oke ik dwaal weer af. Ik lach spottend, maar stop daar meteen mee als ik door hem hoe raar dat moet zijn. Ik lach mezelf spottend toe, hoe zielig ben je dan?

Ik loop langzaam naar buiten en houd mijn blik op de grond gericht als ik over het schoolplein loop. De blonde lokken vallen over mijn schouders naar voren zodat de mijn gezicht bedekken. Ik wil net opgelucht zuchten als ik het einde van het schoolplein bereikt heb maar dan gaat alles heel snel. Ik voel een knal en gil, tegelijk met iemand anders. Alleen blijft het andere meisje wél overeind en lig ik op de grond. Ik slik en raap mijn spullen snel bij elkaar. ‘Jezus kijk nou toch eens uit dromer!’ sist ze boos terwijl ze ook haar spullen op raakt. Ik negeer haar en zoek mijn etui. ‘Zoek je dit soms?’ de treiterige stem zorgt er voor dat ik op kijk en mijn moed zakt in mijn schoenen als ik zie wie mijn etui vast heeft. Zou ik gewoon weg lopen? Dat zou wel heel laf zijn. Ik sta hem twijfelend aan te kijken en hij grijnst naar zijn vrienden. ‘Ah ben je je tong verloren?’ vraagt hij pesterig en ik kijk schichtig om me heen. ‘Mag ik mijn etui terug?’ fluister ik en hij fronst. ‘Sorry, wat zei je?’ grijnst hij terwijl hij met zijn hand een kom achter zijn oor maakt. Ik bijt weer nerveus op mijn lip.
‘Ze wil d’r etui terug’ geschrokken kijk ik op als ik zijn stem hoor en ik schud wild met mijn hoofd als ik Harry dichterbij zie komen. ‘Oh heb je hulptroepen ingeschakeld?’ lacht de jongen met mijn etui en hij komt overeind. ‘Nou krullenbol, kan ze dat zelf niet zeggen?’ Harry rolt met zijn ogen en komt naast me staan. ‘Ik wil mijn etui terug’ zeg ik nu een stuk duidelijker, op een of andere manier geeft Harry’s aanwezigheid me weer nieuwe kracht. De jongen grijnst even en gooit mijn etui met een enorme vaart naar ons toe. Net als ik weg wil duiken omdat ik bang ben dat hij tegen mijn hoofd aan knalt, grist Harry hem uit de lucht. Ik knipper verrast met mijn ogen en Harry kijkt even triomfantelijk naar de jongen. ‘We gaan’ fluistert hij in mijn oor en hij trekt me mee.

‘Je moet voor zelf opkomen Belie!’ zegt hij als we bij zijn auto komen en ik slik. ‘Laat het maar Harry. Wat doe je hier?’ ga ik vloeiend op een ander onderwerp over. ‘Ik had een dagje vrij, ik kom je even bezoeken’ ik glimlach en kijk even opzij. Ik had mijn spullen op de achterbank gegooid, waar ze nu als een zielig en vergeten hoopje lagen. Harry kijkt geconcentreerd op de weg terwijl hij het kleine stadje uit rijd. ‘Waar gaan we heen?’ ‘Paintballen’ ik kijk hem geschokt aan. ‘Paintballen?!’ roep ik geschrokken en hij lacht. ‘Ja, leuk?’ ik grinnik een beetje angstig. ‘Geen idee, doet het geen pijn?’ hij kijkt even opzij en ik verdrink meteen in zijn twinkelende ogen. ‘Een beetje’ ik grinnik en schud zachtjes met mijn hoofd.
Bij het paintball-centrum aangekomen krijgen we van die hele charmante overalls aan en een grote, beschermende bril. Uiteindelijk krijg ik een geweer met verfbolletjes in mijn handen gedrukt en na een korte uitleg stuurt de man ons het veld op. Harry grijnst en schiet naar rechts. Snel ren ik de andere kant op en kruip achter wat hooibalen. Ik blijf lopen, ren van hooi baal naar boom en weer naar een hooi baal. Opeens zie ik Harry staan en begin te schieten. Hij draait zich snel om en schiet terug. Een paar bolletjes vliegen langs me heen maar al snel raakt hij ook. Ik slaak een verschrikte gil en hoor hem lachen. Ik schiet weer terug en spring dan achter een obstakel. Het blijft doodstil en ik gluur voorzichtig om het hoekje. Meteen begint hij te vuren en ik ren de andere kant op.
Een half uur later laat ik mijn rug tegen een boom leunen en hijg. Langzaam wordt mijn ademhaling weer iets normaler en ik kijk even zoekend rond. Ik zie Harry aankomen maar hij heeft zijn geweer nonchalant op zijn rug hangen dus ik reageer niet. ‘Moe?’ vraagt hij en ik lach zachtjes. ‘Jij niet?’ ‘Nee mijn verf is op’ ik lach en neem hem even in me op. Zijn ooit donkerblauwe pak was nu paars, geel, rood, blauw en groen. In zijn haar zit een grote paarse verfvlek, terwijl zijn gezicht een smurfachtige kleur blauwe heeft gekregen. Ik grinnik zacht en loop naar hem toe, mijn geweer ook op mijn rug hangend.
‘Ziet er leuk uit Haz’ zeg ik plagend terwijl ik mijn vinger even langs zijn wang haal, waardoor deze blauw wordt. Hij lacht sarcastisch en neemt me dan in zich op. ‘Paars staat je goed’ meld hij uiteindelijk en ik giechel. ‘Dat zal ik maar als een compliment opvatten’ grijns ik en hij knipoogt speels. Ik bloos een beetje, hij moest eens weten. Op zo’n knipoog kon ik weken leven. Kon ik weer een tijdje tegen alle pesterijen op school.

Hij pakt mijn handen vast en glimlacht intens naar me. Ik kijk even ongemakkelijk naar onze handen en kijk hem dan weer vragend aan. ‘Ik hou van je Belie’ ik glimlach lief naar hem. ‘Ik ook van jou Haz’ zeg ik vrolijk en zijn gezicht betrekt. ‘Nee je snapt het niet’ mompelt hij en ik kijk hem onderzoekend aan. ‘Leg het me uit dan?’ zeg ik voorzichtig en hij bijt op zijn lip. Hij laat één van mijn handen los en legt die langs mijn wang. Ik zie hoe hij langzaam dichterbij komt en mijn ogen worden groot. Zijn ogen blinken angstig, bang om afgewezen te worden. Maar als zijn lippen op die van mij belanden sluit ik mijn ogen en geef me helemaal aan hem over.
Ik hou ook van jou Harry.