LXVIII

Alice Potter

‘Alice?’
Vaag hoor ik in de verte iemand mijn naam zeggen, maar ik krijg niet het gevoel dat ik erop moet reageren. Ineens zie ik iets voor mijn gezicht heen en weer zwaaien en na een paar keer knipperen, zie ik dat het een hand is. Verbaasd kijk ik naar de eigenaar ervan. Lucy en Rose kijken me grijnzend aan.
‘Aan wie zat jij te denken?’ vraagt Rose, terwijl ze naast me komen zitten. Juist, astronomie met Huffelpuf. ‘Ik wil wedden dat het een jongen was.’
Lucy glimlacht een beetje triest naar haar en meteen kijkt Rose bezorgd. ‘Sorry,’ mompelt ze.
Lucy kijkt me aan. ‘Maar waar dacht je nou aan?’ Ze probeert vrolijker te klinken dan ze is.
Ik kijk even of er niemand binnen gehoorafstand aandacht aan ons besteed. ‘Er is de laatste tijd nogal wat gebeurd. Beloof het niemand te vertellen?’ Eigenlijk kan het me niet veel schelen, ik moet het even kwijt. Toch begin ik pas met praten als ze hebben toegestemd. Ik vertel ze over Marinda en over Remus. Even ben ik bezorgd dat Lucy het verkeerd op zal vatten, maar ze lijkt oprecht blij voor me te zijn.
‘En daarnet kwam Sirius me vertellen dat hij denkt dat Marinda alleen met me omgaat omdat hij haar heeft gezegd dat ze normaler met mensen om moet gaan…’ eindig ik mijn verhaal.
‘Maar je zegt ook dat ze juist Sirius probeert te vermijden… Het is dus niet alsof ze als hij in de buurt is ineens heel anders met je omgaat. Ik denk dat je het nog een kans moet geven,’ zegt Lucy.
‘Als het zo is, merk je het vanzelf. Nu weet je waar je op moet letten,’ voegt Rose eraan toe.
Ik knik. ‘Jullie hebben gelijk.’
‘Weet ik,’ zegt Rose. ‘Ik heb altijd gelijk.’
‘Pas op, je begint op James te lijken,’ zeg ik en na een verontwaardigde blik van haar kant – mijn verhalen zijn niet altijd zo positief – begint de les.

Als we na de les het lokaal uitlopen, zie ik dat er iemand buiten het lokaal staat te wachten. Hij kijkt ongeïnteresseerd naar de leerlingen die voorbij lopen, maar als zijn ogen de mijne ontmoeten, lichten ze op.
Rose zucht even. ‘Wat schattig!’
Lucy glimlacht naar me en sleurt haar vriendin dan mee de andere kant op.
‘Hey,’ zegt Remus zacht. ‘Marinda wist me te vertellen dat je nog les had.’
Ik voel mijn gezicht betrekken als hij haar naam noemt. ‘Oh,’ mompel ik.
‘Kom,’ zegt hij, ‘eerst naar een rustigere plek, dan mag je me vertellen wat er aan de hand is.’