Hoofdstuk 8

Excuses

Lily’s POV

Om half 1 rij ik de oprit van mijn huis op, terwijl ik om een uur of 9 bij de Blacks vertrokken ben. Na mijn telefoontje met Luna ben ik even compleet ingestort. Hoe kon ze Jacob nou de schuld geven! Hij is toch mijn maatje? Ik kan me niet herinneren dat we meer zijn! Waarom wil ze niet dat we maatjes zijn? Uiteindelijk ben ik dus weer op weg gegaan en nu ben ik thuis. Edward staat me al op te wachten. Ik zet alles uit mijn hoofd, en denk alleen maar aan het leuke etentje van vanavond. Alleen zo houd je geheimen voor Edward.

‘Waar was je?’ vraagt hij bezorgt terwijl hij me snel een knuffel geeft. ‘Verdwaalt’ mompel ik. Dat schijnt hij te geloven. ‘Wat is dat?’ vraagt hij naar mijn gewonde hand wijzend. ‘o, dat, klein ongelukje, niks ernstigs’ zeg ik snel. ‘Laat Carlisle er maar even naar kijken’ zegt Edward terwijl we naar binnen lopen. Esme komt gelijk op me af. ‘We maakte ons zo’n zorgen! Alleen jij kan tussen hier en La Push verdwalen!’ zucht ze terwijl ze me een plettende knuffel geeft. Ik lach een beetje schuldig naar haar.

‘Carlisle, kan je even naar haar hand kijken?’ hoor ik Edward achter me zeggen. Gelijk staat de man die ik het meest als vader zie naast me. ‘Wat is er gebeurt?’ vraagt hij met zijn kalmerende stem, terwijl hij de poetsdoek van Jacob losmaakt en de snee bekijkt. ‘Gesneden’ zeg ik eerlijk. Hij knikt, maakt de wond schoon en doet er een verbandje omheen. ‘Dankje Carlisle’ zeg ik voor ik naar mijn kamer ga, met de poetsdoek van Jake. Gek genoeg zit er geen bloed aan. Ik leg het op mijn bureau, en ga op mijn bed zitten. Nog even denk ik na over wat er allemaal gebeurt is, dan val ik in slaap.

De volgende ochtend rij ik samen met Edward en Alice naar school. Aangekomen zie ik Luna alleen op een bankje zitten. ‘Moet je er niet naar toe?’ vraagt Alice verbaast. Net als ik nee wil zeggen, komt Luna mijn kant op. ‘Lily, kan ik je even spreken?’ vraagt ze voorzichtig. Ookal heb ik daar helemaal geen zin in, luister ik toch terwijl ze begint te praten als mijn broer en zus weg zijn. ‘Het spijt me Lily! Ik was boos op Jacob, omdat hij jou heeft ingeprent, en dat reageerde ik op jou af! En dat had ik echt nooit mogen doen! Het spijt me!’ Hoe kan ik daar nou tegenop? ‘Rustig Luna, het is goed en…ho wacht eens even! Waar heb je het over? Wat is ingeprent?’ zeg ik allemaal zo snel dat een normaal mens om ondertiteling zou vragen.

‘Weet je dat niet? Onee, natuurlijk niet!’ zeg Luna, en ze slaat zichzelf ophaar voorhoofd. ‘Nou, ga je het me nog vertellen? Wat heeft Jake gedaan?’ vraag ik ongeduldig. ‘Kunnen we even ergens anders heen, het is namelijk een ‘’wolvending’’!’ zegt Luna. Samen lopen we het schoolterrein af. Dan kijkt Luna me aan. ‘Inprenten is als een weerwolf de persoon ziet waarmee hij of zij het leven wil delen, snap je? Als een soulmate.’ Legt ze uit. Hier moet ik even over nadenken. ‘Dus, Jacob ziet mij als zijn soulmate? Ik dacht dat hij alleen maar vrienden wilde zijn!’ antwoord ik. Ik zie iets van twijfel in Luna’s ogen. ‘Maar dat wil jij niet he. Je wil niet dat ik en Jake vrienden zijn’. Het was geen vraag, want ik wist het antwoord. Luna schud haar hoofd, maar zegt dan voorzichtig: ‘Maar wij zijn nogsteeds vrienden, toch?’
Ik geef haar een knuffel. ‘Tuurlijk!’ zeg ik. Samen lopen we naar school, en hebben het niet meer over Jacob. Maar hij zit nog wel de hele dag in mijn hoofd. Dus Jake ziet me als zijn soulmate? Is hij dan verliefd op me? En wat vind ik eigelijk echt van hem? Nee, dat mag niet. Ik blijf gewoon bij hem uit de buurt, voor Luna!