10. -Daphne

Ik had daar zeker tien minuten zo gezeten. Melanie was naast mij komen zitten en had haar arm om me heen geslagen. Ik veegde mijn tranen weg en herpakte me. “Kom, we zijn weg. Ik wil het concert niet missen,” zei ik. Ze knikte. Wat was ik blij dat Melanie me zo goed kende. Ze wist wanneer ik liever had dat er niet teveel tegen mij gezegd werd. We wandelden naar de ingang en gingen in de rij staan voor naar binnen te gaan. Na een hele lang tijd aanschuiven waren we eindelijk binnen. Het voorprogramma was ook heel goed, maar natuurlijk was One Direction beter. Ik bleef vooral Niall in de gaten houden. Ik bleef hopen dat hij mij zou zien staan in het publiek. De kans was superklein, maar ik bleef hopen. Het concert was bijna afgelopen, maar opeens kruisten onze blikken. Het leek wel of hij blij was om mij te zien, want hij bleef oogcontact maken. Bij het dankwoordje zei hij om af te sluiten: “Thank you, I love you so much,” waarna hij naar mij keek en mij een knipoog gaf. Overkwam mij dat nu echt? Toen alle jongens iets gezegd hadden, en ze het podium afwaren, bleef ik nog even voor mij uitstaren. “O mijn god, zag je dat? Niall knipoogde naar jou!” riep Melanie blij. “Ja, ik weet het! Ik kan het nog altijd niet geloven!” riep ik en ik begon te gillen. Al mijn emoties die daarnet wegbleven, kwamen nu allemaal naar buiten. Ik werd zenuwachtig, begon te trillen… “We moeten gaan, het is al laat,” zei Melanie en ze hielp me mee naar de uitgang. Inderdaad, hielp. Ik kon zelf amper wandelen. Toen we aangekomen waren in ons hotel, ging ik mij nog snel douchen. Toen besloot ik ook nog even mijn haar te doen, want als ik met natte haren zou gaan slapen, zou het er morgen weer heel goed uitzien. Net voor ik ging slapen wou ik nog even op Twitter kijken, misschien zou Niall mij hebben toegevoegd, want ik had hem een tekening gegeven met mijn twitternaam erop. Ik liet mijn telefoon bijna uit mijn handen vallen. “Melanie, dit moet je zien!” riep ik keiluid door de kamer, mij kon het nu even niets schelen dat mijn buren waarschijnlijk al sliepen. “Wat is er?” vroeg ze. “Niall heeft mij toegevoegd op Twitter en hij heeft me een privébericht gestuurd. Hij vraagt of we hen morgen opnieuw willen ontmoeten, omdat ik vandaag meer dan de helft van de meet en greet bewusteloos was,” zei ik. Ik kon zelf niet geloven dat ik dat zei. “O mijn god, dit meen je niet!” riep ze ongelovig. “Echt wel! Kijk dan!” riep ik terwijl ik haar mijn telefoon gaf. “Waar wacht je nog op! Antwoord hem dan!” Ik pakte mijn telefoon terug en begon met trillende handen te typen. ‘Ja, lijkt me superleuk. Kom morgen maar naar mij toe. x Daphne’ zei ik. Ik pakte het hotelkaartje en typte nog snel het adres over. Ik drukte op ‘verzenden’. “Melanie, ik ga slapen. Morgen moet ik er goed uitzien,” zei ik, terwijl ik in het bed ging liggen. Ik snap niet hoe het kwam, maar ik viel vrijwel onmiddellijk in slaap.