~Hoofdstuk 8~

Onder weg naar Morgana's kamer kijken de ridders me nieuwsgierig aan. Ik blijf maar voor me uit staren. Wat moet ik anders? Ik vindt het heel aardig van Jason dat hij mij mee liet gaan. Vrouwen horen niet te vechten en al helemaal niet als ze niet van adellijke afkomst zijn. Maar in tijd van oorlog is natuurlijk alles toegestaan. Morgana's kamer is groot. Heel groot. Er zouden wel twee huizen in kunnen! Guinevere is ook in de kamer. Ze kijken allebei verschrikt als ze ons zien binnenkomen. Één van de ridders neemt het woord. 'Ze zijn het kasteel binnengedrongen. Wij zijn hier ter uwe bescherming. Maakt u zich geen zorgen, ze zullen niet u krijgen. Wij staan buiten als u ons nodig heeft.' Morgana wil protesteren, maar ze ziet in dat dit het beste is. Guinevere blijft bij Morgana. We draaien ons om en lopen de kamer weer uit. Aan de andere kant van de gang is een raam. Ik loop erheen. Achter me hoor ik de andere mannen praten. Ik staar uit het raam. De oorlog is nog in volle gang. Op dit moment heb ik geen idee wie er gaat winnen. Dan zie ik Arthur. Hij staat vooraan de linie. Dat zie je ook niet vaak. Normaal zitten ze veilig in het kasteel of staan ze ergens achteraan. En daar is Merlin, goed verstopt. Ik vraag me af wat hij daar doet, maar als ik wat beter kijk zie ik soms mensen rondvliegen, zonder te zien wie de oorzaak is. Hij doet het goed. Ik sta nog een poosje te kijken, als ik iets hoor. Voetstappen. Zo te zien hebben de ridders het ook gehoord, ze zijn stil en proberen uit te zoeken waar het geluid vandaan komt. Dan zien we ze. Het zijn er een stuk of tien. Shit! Dat kunnen we nooit aan. Snel weeg ik mijn kansen af. Magie gebruiken? Ze hangen me op. Me dood vechten? Ik ben dood. Vluchten? Dan hangen ze me alsnog op, omdat ik heb gefaald Morgana te beschermen. Dat is het! Ik ren de kamer binnen. 'Vrouwe Morgana, u moet hier weg, ze zijn er. Volgt u mij, snel. Jij ook Gwen.' Ze zijn al aan het vechten als we uit de kamer zijn. Morgana slaakt een kreek, ze is doodsbang. 'Die kant op!' Ik wijs naar een gang die nu nog leeg is. Met z'n drieën rennen we door de gangen. 'Waar gaan we heen?' vraag Morgana. Dat is een goeie. Waarheen? Waar zullen ze ons nooit vinden? De kerkers! Daar zoeken ze ons nooit. 'Naar de kerkers!' roep ik. Morgana staat stil. 'Naar de kerkers? Ben je helemaal gek! Daar ga ik echt niet heen!' Zucht. Ze snapt het echt niet. 'Vrouwe Morgana,' begin ik, 'Er is een oorlog, u wordt gezocht, ze willen u vermoorden. Als u even nadenkt , zou u ook tot de conclusie komen dat ze u nooit zullen zoeken in de kerkers. De reactie die u zonet gaf, is het bewijs.' Ze kijkt me boos aan, maar dan gaat ze toch op weg naar de kerkers. We zorgen dat niemand ons ziet. Gelukkig zijn de gangen die naar de kerkers leiden niet zo druk. Na ik weet niet hoelang door de gangen gezwerfd te hebben, komen we bij de houten deur die toegang geeft tot de cellen. Wanneer we zeker weten dat niemand ons ziet, glippen we naar binnen. We lopen de trap af en komen bij de ruimte waar normaal de bewakers zitten. Het is hier gigantisch muf. Er staat een houten tafel met een paar stoelen. Links is de gang waarin de gevangenen zitten. Rechts is een gang die leidt naar een mega grot, die onder het kasteel zit. 'Oké we zijn in de kerker, en nu?' Ik moet mijn best doen om niet te lachen. Morgana vindt dit echt niet leuk. Guinevere lijkt bang, maar ze snapt wel dat het zo moet. Ik denk na. 'Jullie gaan naar rechts, die gang leidt jullie naar de ingang van een grot. Verstop je daar goed. Als het voorbij is, kom ik jullie halen.' Morgana protesteert, maar Guinevere weet haar over te halen. Ze pakken een fakkel en lopen de gang in. Nu moet ik zorgen dat niemand hier komt. Ik loop een stukje de trap op, tot ik de deur zie. 'Alinia Clamuda'. Zo. De deur zit op slot. Het mag wel een hele sterke stormram zijn als die hier binnen wil komen. Ik loop weer naar beneden en ga op en stoel zitten. En dan is het wachten. En wachten. En nog eens wachten. Er wordt op de deur gebonkt. Gespannen blijf ik zitten. Dan is het weer stil. Uren gaan voorbij. Eindelijk hoor ik gejuich. Ik neem aan dat de oorlog is afgelopen, maar om zeker te zijn, loop ik de trap op en open de deur. Overal zie ik blije gezichten, mensen die juichen, ridders die uitgeput op de grond zitten. De oorlog is voorbij.