09/01/2012 part 3

Lis, die een perfect uitzicht had op jammie 1 en jammie 2 zei zachtjes:
“Ze kijken naar ons.” “Dat wilt niets zeggen, ze kijken waarschijnlijk gewoon om te zien wie hier zitten,” antwoordde ik terwijl ik een lijntje uitgomde. Waarschijnlijk ben je nu vol spanning aan het wachten op het moment dat ik je vertel waarom het nablijven zo waanzinnig leuk was, je zult toch nog eventjes moeten wachten mijn beste steun en toeverlaat. Ik hou namelijk van details, zie je? Dus ik was mijn lijntje aan het weggommen en tekende het toen opnieuw, maar beter, toen Lis tegen mijn hand stootte. Ik schoof uit waardoor mijn tekening helemaal werd verpest en stuurde Lis een boze blik.
“Zie nu wat je hebt gedaan! Heel mijn tekening is nu verpest!” riep ik als een klein kind.
“Sorry,” zei Lis. Ik bromde wat, gomde de lijn weg en begon opnieuw. Net toen ik wou beginnen aan zijn bretellen kreeg ik een propje papier tegen mijn hoofd gegooid waardoor ik weer uitschoof en mijn hele hemd was verpest. Ik vloekte luid en draaide me om.
“Bedankt hoor! Nu moet ik helemaal opnieuw beginnen!” riep ik naar jammie 1, die de prop had gegooid. “Dat was niet mijn bedoeling,” riep hij terug. Ik bromde weer wat en raapte toen de prop om omdat ik toch wel nieuwsgierig was naar wat hij had geschreven. Ik streek het papier glad en … * Tromgeroffel om de spanning op te bouwen* er stond:
“Ik heb gehoord wat je Meneer Leyers hebt geflikt, ik vond het wel chapeau.” Ik fronste even mijn voorhoofd bij ‘Meneer Leyers’ tot ik beseft dat hij Mister Frog bedoelde. “Dankjewel!” riep ik terug en boog me toen weer over mijn tekening. Lis keek me met grote ogen aan.
“Euhm, Han, jammie 1 heeft je zonet een compliment gegeven en jij zegt gewoon dankjewel en gaat verder met tekenen?” “Dat heb je goed gezien!” Ze rolde met haar ogen en werkte verder aan de huistaak van Frans. Er werd weer een propje gegooid door jammie 1 maar nu belandde het op de tafel in plaats van tegen mijn hoofd. Ik legde mijn potlood neer en vouwde het open. ‘Mag ik je tekening zien als hij af is?’ Ik draaide me naar hem om.
“Misschien wel, als ik zin heb, en je hoeft echt niet zo stiekem te doen hoor, je kan het me ook gewoon vragen.” “Hoe heet je eigenlijk?” vroeg hij. “Bravo! Geen papiertje gebruikt! En Ik heet Hanne, Han voor de vrienden, je mag me ook anders noemen als je daar zin in hebt.”
“Ik hou het wel op Hanne, ik ben trouwens Xander.”
“Wel beste Xan, kom eens hier zitten en neem je vriend mee dan kunnen we een beetje deftiger praten.” “Ik zit hier wel goed eigenlijk,” antwoordde hij terwijl hij een blik op mevrouw Plank wierp. Wat een schijterd, eerlijk. Ik stootte Lis aan en zei toen:
“Kom, we gaan bij Xan en zijn vriend gaan zitten, als je durft ten minste.” “Tuurlijk.” Ze gooide haar Frans boek in haar tas, hees het over haar schouder en liep toen naar het tafeltje van Xan en zijn vriend. Toen ik daar was neergeploft zei ik: “Je vind het toch niet erg dat ik je Xan noem? Ik kan je ook Xannie noemen, of gewoon Xander als je dat liever hebt.” “Xan is goed,” antwoordde hij. Ik knikte en richtte me toen op zijn vriend. “En hoe heet jij?” “Simon, aangenaam,” stelde hij zichzelf voor en stak zijn hand uit. Ik greep hem vast en schudde hem hartelijk. “Aangenaam kennis met je te maken Simon, ik ben Hanne Lauwers,” antwoordde ik beleefd. “En dat wezen naast mij dat haar mond niet durft open te doen is Lise, Lis voor de vrienden.” Lis stootte me tegen mijn arm en ik keek haar met een ruk aan. “Dat deed pijn.” “Ik ben geen wezen dat niet durft te praten en ik ben nog altijd in staat om mezelf voor te stellen, dankje.” Ik haalde mijn schouders op en haalde weer mijn tekening boven om hem verder af te werken. Xan bestudeerde aandachtig mijn handen en ik keek gefrustreerd op.
“Een starende blik gaat echt niet helpen hoor.” “Sorry.” Nuja uiteindelijk kreeg ik mijn tekening af en ik toonde hem trots aan Xan omdat Lis en Simon in een druk gesprek waren verwikkeld.
“Je kan best nog goed tekenen,” zei hij.
“Bedankt, zal ik ook een tekening van jou maken?”
“Dat mag, maar niet nu ik wil liever wat praten.”
“Wat jij wil.” En toen hebben we dus voor de rest van het nablijfuur zitten praten. Xan is een heel toffe jongen trouwens, hij en Simon moesten nablijven omdat ze oxo zaten te spelen tijdens geschiedenis. Wat ik hun overigens niet kwalijk nam. Geschiedenis was zo saai, zeker door de leerkracht die het gaf en ik kon het gemakkelijk begrijpen dat ze liever oxo speelden. Dat deden ik en Lis ook, de kunst is gewoon om het subtiel te doen, snapje? Maar goed, ik denk dat ik wel genoeg geschreven heb nu! Tot morgen, misschien.

Dat was een hele boterham hè? I warned you. Kus kus Han.