09/01/2012 part 2

21u00
Hier ben ik weer! Sam is mijn buurjongen trouwens, voor als je het nog niet wist. Onze huizen staan zo dicht bij elkaar dat we zo bij elkaar in de kamer kunnen stappen als onze ramen openstaan. Handig toch? Waarschijnlijk een foutje van de architecten, wie zet er ook een raam die uitkijkt op de muur van het huis ernaast? Maar goed, voor mij zijn die architecten geniaal want nu kan ik dus wanneer ik wil Sams kamer binnenstappen zonder eerst helemaal naar beneden te lopen, naar zijn voordeur te stappen en dan wachten tot er iemand komt opendoen. Maar dat terzijde, ik kom dus net terug van Sam, hij heeft net het oude fototoestel van zijn grootvader gekregen en we hebben een beetje gekeken hoe het in elkaar stak. Daarna zijn we op pad gegaan en hebben een aantal (hopelijk) mooie en ook gekke foto’s getrokken. Maar we konden niet zien of ze nu gelukt waren of niet, want het is zo’n oude waarbij je de filmrolletjes nog naar de winkel moet brengen en dan nog een tijdje moet wachten tot je foto’s ontwikkeld zijn. Dus we moeten nog lang wachten voor we het resultaat zien, we willen namelijk eerst het filmrolletje vol krijgen. En oh! Ik ging je nog vertellen over mijn nablijven. Wel, ik en Lis liepen dus het lokaal binnen waar je altijd moet zitten als je moet nablijven. Daar zaten, naast de relschoppers van het school die altijd stoer willen doen met hun leren jassen en kauwgom, ook dé knapperd van de school en zijn vriend. Ik kan je verzekeren dat ze echt jammie zijn. En weet je wat het beste is van allemaal? Het zijn niet zo van die verwaande typetjes die weten dat ze mooi zijn en altijd tien meisjes aan één vinger hebben ofzoiets. Nee, het zijn twee doodgewone jongens die zich niets aantrekken van de vrouwelijk aandacht en gewoon genieten van hun leven. Ik vroeg me af waarom ze daar in godsnaam zaten want het waren nooit echt probleemzoekers geweest. In het lokaal stonden een aantal ronde tafeltjes en de relschoppers hadden er al één ingepalmd net als jammie 1 en jammie 2 en ik en Lis besloten dan maar één van de anderen in te palmen. Ik haalde net mijn cursusblok boven om een nieuwe tekening van Mister Frog te maken toen de deur met een klap werd dichtgesmeten en Mevrouw Plank binnenkwam. We hadden haar die naam gegeven omdat ze altijd zo stijfjes liep en zeer bekakt praatte. Ze liep naar voor terwijl haar hakken een vreselijk geluid maakte op de vloer, smeet haar boeken op de tafel en bestudeerde ons één voor één.
“Ik weet niet waarom jullie hebben moeten nablijven,” zei ze met haar veel te schelle stem “Maar ik weet wel dat het hier geen speeltuin is! Dus aan het werk allemaal en als ik één kik hoor zul je het berouwen!” Dat was haar vaste zinnetje. Ik en Lis hadden allang ontdekt dat het maar loze waarschuwingen waren en ik ging rustig verder met mijn tekening.