~Hoofdstuk 7~

De ziekenzaal is een wirwar van mensen. Er zijn natuurlijk nog geen gewonden, maar iedereen sleept met varband, water en allerlei andere dingen. Gaius is al bezig om alles te regelen. Ik loop naar hem toe. 'Kunt u nog iemand gebruiken?' Gaius knikt. Hij wijst naar een bed en zegt wat ik moet doen. 'Het is heel simpel. Straks komt hier iemand te zitten. Jij verzorgt de wonden en stuurt hem dan door naar de ruimte hiernaast, daar wordt hij verder verzorgt, oké?' Jep, gesnipt, gesnapt, gesnopen. Gaius gaat weer verder met waarmee hij dan ook bezig was. Ik ga op het bed zitten. Op een kastje naast het bed staat verband en water. Daar red ik me wel mee. Langzaam tikt de tijd weg. Een uur heb ik wel gezeten, als er iemand binnenkomt. 'Het ik begonnen! Het leger van Carleon heeft het kasteel bereikt!' Stilte. Iedereen is in shock. Angstige blikken worden uitgewisseld. 'Iedereen naar zijn plek.' Nadat Gaius dit heeft gezegd, komt iedereen weer in beweging. Het duurt niet lang of de eerste gewonde wordt binnen gebracht. En als er één schaap over de dam is... Al snel is het helemaal vol en staat er zelfs een rij. Ik probeer de mannen zo goed en snel als ik kan te verzorgen. Gelukkig is dit maar eenmalig, want het is verschrikkelijk. Sommige hebben zelfs geen armen meer! Ook de stank is niet te harden. Ik heb al tientallen ridders verzorgd, als er opeens iets onverwachts gebeurt. Jason stormt samen met een paar andere ridders de ziekenzaal binnen. 'Weg! Iedereen weg! Nu, neem de gewonden mee!' Zijn stem galmt door de zaal. Iedereen kijkt verschrikt zijn kant op. Wat zou er aan de hand zijn? Als Jason nog een paar keer schreeuwt dat we weg moeten, worden de gewonden verplaatst. Dan zie ik waarom we moesten gaan. Gewapende mannen stormen de ziekenzaal binnen. Alleen zijn dat niet onze ridders. Het zijn de mannen van Carleon. Nog lang niet iedereen is de zaal uit. De ridders die ons waarschuwden pakken hun zwaarden en proberen ze tegen te houden, maar ze zijn in de minderheid. Ik doe mijn kap op en trek mijn zwaard. Laat ik ze maar een handje helpen. De mannen van Carleon zijn misschien wel in de meerderheid, maar nu zie ik dat ze lang niet zo goed kunnen vechten. Het duurt dan ook niet lang voor we ze verslagen hebben. Ondertussen is iedereen de zaal uit. Ik zit net te bedenken wat ik nu moet gaan doen, als ik doorkrijg dat de ridders naar mij staren. Oeps, vergeten, ik kan me voorstellen dat het wel raar is als opeens iemand met een zwarte cape en een kap op meevecht. 'Wie ben je?' vraag Jason. 'Heer, herkent u mij dan niet?' Terwijl ik dat zeg komt er een glimlach op mijn gezicht. Dan kijkt hij alsof hij net een spook heeft zien vliegen. 'Wat doe jij hier?' Wat een domme vraag, echt waar. 'Ik dacht dat u en uw mannen wel wat hulp konden gebruiken.' Jason lacht en verteld wat er is gebeurt. Het blijkt dat een paar mannen van Carleon verkleed als burger binnen de muren van Camelot zijn gekomen om ons van binnen uit de vernietigen. Dit was maar een klein deel. De rest loopt hier nog ergens rond. Hij beveelt zijn soldaten om de koning en vrouwe Morgana te gaan helpen. Dan kijkt hij naar mij. 'Zou jij ook willen helpen om Morgana veilig te houden? We kunnen op dit moment elk zwaard gebruiken.' Ik kijk hem recht in de ogen aan. Ik weet dat hij het meent. Samen met vier andere ridders loop ik naar Morgana's kamer.