Behind The Fairytale |05|

Behind The Fairytale |05|
Embry Call
‘Mijn naam is May.’ Ik was verrast van het Engelse antwoord dat ze gaf, maar als ik ernaar zou vragen, dwaalde ik af van mijn volgende vraag.
‘Oke. Fijn dat je Engels spreekt, maar... Wat ben je?’ Ook dit meisje was klein en zag er toch uit als een meisje dat sowieso ouder was als zes of zeven. Ze was een ietsiepietsie beetje groter als Dauwe.
‘Ik? Een euhm...’ Ze stopte met tegen me te praten en richtte zich tot Dauwe. Ze begonnen een hele discussie waar Dauwe vaak met haar hoofd schudde en precies helemaal negatief was over wat May haar vroeg. May’s toon was alsof ze Dauwe wou overtuigen. Op een gegeven moment gaf Amy geen antwoord meer op Dauwe en richtte zich tot mij. Dauwe trok direct aan haar arm toen ze zich naar me toe draaide en mompelde wat boze woorden. May’s toon was sussend toen ze tegen Dauwe sprak. Dauwe keek enigzin gerustgesteld toen May weer tegen me sprak.
‘Jullie bloed is raar. Vooral dat van het meisje.’ Het was geen mededeling, ze wou een verklaring.
‘Kijk, ik geloof het graag dat jullie wat hebben dat jullie niet willen doorvertellen. Ik ook. En ik ken nog een soort en Ashley...’ Ik zuchtte teleurgesteld toen ik haar naam uitsprak, ze moest verschrikkelijk veel pijn hebben. ‘Ashley heeft zo twee dingen. De twee die ik ken.’
‘Je wil niet zeggen wat jij bent en wil nog steeds dat ik hier alles ga vertellen? Dat had je gedacht.’ Arrogant draaide ze me haar rug toe. Dauwe keek haar vragend aan.
‘Je schrikt je dood. Ik kan het niet vertellen, dan geloof je het toch niet. En als ik je het laat zien, wordt je bang.’ Ik probeerde haar hier te houden. Ze sprak Engels, ik had haar nodig.
‘Ik kan wel heel wat verdragen, en weet je... Jouw cultuur en die van mij verschillen heel erg hard. Ik heb me een hele tijd onder de mensen begeven, ze noemen dit mythologie... Dit is normaal. Heb jij wat met “mythes” te maken?’ Haar interesse was wat groter geworden toen ik begon te praten. Ik glimlachte naar haar.
‘Over mij worden heel wat verhaaltjes verzonnen... En jullie?’ Grijnsde ik.
‘Ik ben er zeker van dat wij een boeiender onderwerp zijn als jij.’
‘Wedden van niet?’ Ze kon niet beruchter zijn als een weerwolf en vooral niet als Ashley met mij werd meegerekend, wij telden dus voor twee mythische wezens.
‘Als ik win, vertel je alles wat je je maar kan bedenken.’ Ze keek me met een uitdagende grijns aan, was erg zeker van zichzelf.
‘Laat maar. Dan hoef ik niet te weten wat je bent. Ik kom er nog wel achter.’ Ongeïnteresseerd keek ik weg en probeerde weer wat tegen Dauwe te praten. May praatte gewoon door me heen en trok toch net dat beetje meer aandacht van Dauwe. Weer begon er een hele discussie in de vreemde taal.
Toen ze klaar waren, opende May haar mond om wat te zeggen, maar ik was haar voor.
‘Hoe heet die taal van jullie?’
‘Lua. Wij zijn elfen.’ Ze sprak erg kortaf en draaide zich om naar de deur. Uit de littekens op haar rug - die ik ook bij Dauwe gezien had - kwamen grote, goudachtige vleugels die er voor zorgden dat ik even vergat adem te halen. Shit, als we hadden gewed, was ze gewonnen. Terwijl ze stapte, gebruikte ze de vleugels om verder te stappen en luchtigere bewegingen te maken. Net alsof je op de maan liep, maar heel elegant, zoals ze dat deed. Ik merkte hoe ze trager liep om nog te wachten tot ik haar ging zeggen wat Ashley en ik waren. Maar met en hangend hoofd ging ze traag toch naar buiten. Dauwe keek me vragend aan en liet haar blik verward naar de dichtslagende deur dwalen. Ze keek weer naar me en mompelde wat tegen zichzelf. Haar gezicht werd in een grote, onbegrijpende frons getrokken en ze voelde even met haar hand aan haar schouder. Twijfelend ontrolde haar doorzichtig witte vleugels zich. Ze leken wel licht te geven, zo wit waren ze. En toen begon ze een hele uitleg in Lua tegen me te doen. Na een tijdje eindigde haar gepraat op een vragende toon en keek me hoopvol aan. Het duurde niet lang voor er teleurgesteld wat gegrommel uit haar mond kwam.
‘Wolven.’ Zei ik haar traag. Vragend keek ze me aan. Ik wees naar de deur en herhaalde het woord. ‘Wolven. May, wolven.’ Zou ze het begrijpen?
Van haar korte zin begreep ik niet veel, maar op het einde deed ze haar best om het woord uit te spreken. Zou May het zo begrijpen? Ik wees weer naar de deur en knikte hoopvol die kant op.
‘Zeg May dat we wolven zijn.’ Dat waren te veel woorden. Ze schudde onbegrijpend haar hoofd. Ik herstelde me vlug en herhaalde weer gewoon wat ik eerder zei. ‘May, wolven.’
Ze zuchtte terwijl ze me aankeek maar ze vertok wel naar de deur en sloeg haar vleugels wijd open toen ze buiten was. In de verte hoorde ik hoe ze May’s naam riep en er nog andere dingen bij zei.

(: