5. New home

Jaren achterstallige nieuwtjes rollen nu snel achter elkaar over onze lippen. Het is leuk om Alicia terug te zien en om te horen hoe zij het stelde op Zweinstein. Ze vertelt me veel over de school en lijkt me al voor de helft overtuigd te hebben. “Je hebt er echt alle soorten leerkrachten. Lieve, hatelijke, dikke, dunne, reuzen, en zo kan ik wel nog een eindje verder gaan.” Ik lach en laat me voorzichtig in haar okselputje zakken. Ze wrijft met gelijke mate zachtjes door mijn lichtbruine haar. “Je moet echt gaan lieverd, ik wil niet dat er wat met je gebeurd. Verlaat je tante en nonkel, kom in de vakanties bij mij logeren. Ik heb al mijn eigen huis, dus je zal je eigen slaapkamer hebben en vrij zijn.” Ik lach, half geamuseerd, half groen omdat ik niet kan inschatten hoe mijn tante en nonkel zouden reageren. “Ah, toe.” Haar smeekbede en puppyogen doen me smelten en toch wel instemmen met haar gekke, maar leuke idee. “Laat ik mijn koffers maar maken en dan een subtiele hint aan mijn nonkel en tante gaan geven.” Het duurde toch wel een uurtje eer mijn koffer gemaakt was en ik steek als laatste Sneeuwbal in zijn hokje. “Ga je klaarstaan?” “Kom naar boven, sluit de deur en ik verdwijnsel je naar mijn huis. Als we daar zijn, bespreek ik nog wel eens de plannen met je.” Plannen? “Over welke plannen heb jij het?” “Maak je nou niet druk! Ik ga niets aan jou veranderen.” Ik glimlachte scheefjes en loop dan - je kunt het ook rennen noemen - met hevige passen de trap af. De deur piept wanneer ik hem openduw en steek mijn hoofd discreet om de deurpost. Ze zitten aan tafel en mijn geluid doet ze alle drie opkijken. “Had ik je niet gezegd op je kamer te blijven?!” “Jawel, mevrouw de barones,” daar gaat mijn sarcasme weer, “maar ik heb een vraag. Zou ik naar Alicia mogen gaan logeren?” “Alicia, nee daar blijf je weg! Je hebt me gehoord.” “Het spijt me, maar ik heb het niet zo goed gehoord. Alicia staat in mijn kamer en ik ga nu met haar mee.” Ik pols de reactie van mijn ‘gezin’ door nog even te blijven staan, maar van zodra mijn nonkel recht springt, draai ik me om en haast me naar mijn kamer. “Dawn, kom meteen terug!” Ik sluit de kamerdeur achter me, neem de kooi van Sneeuwbal en Ruby en neem als daarna de hand van Alicia vast. Nog net voor we vertrekken, hoor ik mijn nonkel aan het slot prutsen en hard op de deur bonken, maar het is tevergeefs.

De pijn is ondraaglijk. Het is alsof ik vacuüm wordt getrokken en mijn lichaam daarom in elkaar wordt gedrukt. Van mijn ledematen tot mijn organen. In enkele seconden staan we met beide voeten - duizenden kilometer verder dan de ligusterhaag 44 - op de vloer van Alicia’s woonkamer. “Welkom.” Ze zet mijn koffer in de hoek van de kamer en loopt daarna zonder nog naar me om te kijken naar de keuken. Ik blijf hevig ademend staan en heb het gevoel dat mijn longen vergeleken kunnen worden met opgedroogde abrikoosjes waar niets meer van vocht in zit en ik niet meer - of amper - kan ademen. “Waarom doet het zoveel pijn?” “Omdat je het zelf nog niet onder de knie hebt. Dan verdwijnt de pijn en verplaats je je gewoon, zonder neveneffecten.” Alicia helpt me met al mijn gerief naar boven te brengen en laat me dan even bekomen van de verandering. Lang heb ik daar in feite niet voor nodig, dus zet ik me op een stoel bij haar in de keuken terwijl ze een maaltijd klaarmaakt. Het is fascinerend om te zien hoe ze met haar toverstok zwaait en ingrediënten en andere benodigdheden door de ruimte laat zweven. “Heb je zin in gebakken aardappelen, kip, verschillende groenten en dan als dessert een karamelvla?” “Tuuuurlijk.” Ze begint te lachen, maar wordt snel weer serieus om verder te doen met het eten. Om haar wat hulp aan te bieden zoek ik in alle kastjes en laden achter borden en bestek en begin - op een meer menselijke manier - de tafel te dekken. “Dank je lieverd. Ik apprecieer het echt.” Ze draait zich even om, om me een glimlach te geven en doet dan weer ongestoord verder. “Weetje, overmorgen start het wereldkampioenschap zwerkbal tussen Ierland en Bulgarije. Ik heb wel zin om eens te gaan kijken, jij ook?” “Ja, in feite wel, maar zwerkbal?” Haar bulderende lach doet zeer aan mijn trommelvlies, maar ik lach lichtjes om mijn eigen onwetendheid. “Zwerkbal is een spel van in de toverwereld. Tovenaars en heksen vliegen op hun bezems boven een afgebakend veld. De jagers vliegen achter de slurk en proberen hem door metalen ringen te gooien hoog boven de grond. De beukers - ballen natuurlijk waarvan er twee zijn - proberen iedere tovenaar en heks van hun bezem te gooien. Deze kunnen wel van richting veranderd worden door de drijvers, die er tegen slaan met korte knuppels. Ook heb je de wachters, die zorgen er voor dat de vijand niet scoort. Als laatste hebben we de zoekers, die proberen de snaai te vangen, die uitsluitsel geeft wie er gewonnen heeft.”