11 Chocolate

Puntjuuhh POV

Nadat de deur achter Aloho was dichtgevallen, opende ik het raam. Ik liet de bezem - met de zak - buiten het raam zweven. Net op het moment dat ik terugliep om een aanloop te nemen viel me iets op. Een enorme bak met smekkies, en een doos chocokikkers. Beide hing ik in een klein tweede zakje aan de vuurflits, en liep opnieuw naar achteren. Ik ademde diep in, en nam een aanloop. Ik zette me af tegen de vensterbank, en sprong bovenop de bezem. Deze zakte een paar meter door mijn gewicht, maar bleef toen zweven. Ik besloot om maar een beetje rond te vliegen, Aloho was nog lang niet in de kamer van hoge nood. Ondertussen kon ik al een beetje zoeken naar waar het raam ongeveer zou komen. Terwijl ik aan mijn vijfde salto begon, bedacht ik me dat hij overal kon komen, dit was immers Zweinstein. Ik vloog naar de andere kant van de school. Daar werd ik verrast. Een enorm raam, echt enorm, was midden in de muur verschenen. Hij was zo groot dat een kleine reus er doorheen gepast had. Met een beetje hulp van mijn toverstok verdween het glas en zoefde ik naar binnen.

De zak met Harry erin lag vredig in een hoekje van de kamer terwijl ik en Aloho de overwinningschocoladetaart aten. "Hey, als jij schoolhoofd wordt op onze toverschool dan krijg jij ook wat taart!" riep Aloho naar de zak. Natuurlijk konden we hem niet verstaan en hoorden we alleen wat vaag gemompel. "Dat beschouw ik als een ja!" riep ik naar de zak en ik pakte een klein beetje taart voor Harry, een groter stuk zou het misschien onmogelijk maken om de zak nog op te tillen. Voorzichtig deed ik de zak open. Harry zat verveelt met zijn toverstok te spelen. "Etenstijd!" riep ik vrolijk en ik gooide hem het stuk taart toe. "Whaa!" gilde hij, hij had blijkbaar niet in de gaten dat ik de zak open had gedaan waardoor de taart recht in zijn gezicht terecht kwam. Chagerijnig keek hij omhoog. "Sorry," verontschuldigde ik me, waarna ik de zak weer dicht maakte. "Wat gebeurde er?" vroeg Aloho. "Oh niets hoor," zie ik met een enorme glimlach. "De taart wilde niet in zijn mond vallen, dus nu zit ie onder." Aloho geloofde het niet en ging zelf kijken. Dit keer was het geschreeuw uit de zak wel verstaanbaar: "Whaa! Niet nog een keer! Jullie zijn echt gek!" De rest hoorde ik niet meer omdat Aloho hem de mond snoerde met een toverspreuk. "Wat gebeurde er?" vroeg ik dit keer, terwijl ik mijn lachen probeerde in te houden. "Ik liet mijn taart vallen, op zijn chocokikkerplaatjeskaartenhuisje!" Aloho barstte in lachen uit. "Dwat wis kwiet wappug!" klonk er uit de zak. Hierdoor moest ik nog harder lachen. Nadat we weer een beetje normaal konden doen, knoopten we de zak weer aan Harry's bezem. Ik sprong op de bezem waarna Aloho mijn voorbeeld volgde. En terwijl wij steeds verder weg vlogen, verdween het raam en bestond de kamer met de overwinningstaart niet meer.