4. Sweet niece

“Hij was een man van de zwarte magie en eens voor de verandering begon hij genegenheid te voelen voor je moeder. Ze werden verliefd, maar je moeder bleef op haar hoede. Zeker door de woorden van haar beste vriendin Lily Evers. Deze dame moest niets weten van Marten, omdat ze wist wat hij in zijn verleden allemaal al had uitgestoken. Je moeder liet hem daardoor vallen en trouwde later met je vader. Voldemort werd woedend op Lily en moordde haar gezin uit, ook wel met onderliggende redenen, zoals het leven van Harry. Daarna wilde hij je vader vermoorden, maar je moeder kwam tussen beide en stierf mee - samen met je vader - in de strijd. Voldemort heeft gezworen om haar nakomeling - waar hij door Wormstaart informatie heeft over gekregen - te vermoorden, omdat ze te veel herinneringen zou oproepen. Daarom is het zo gevaarlijk om je in de toverwereld te wagen, Dawn.” Ik knik maar blijf geruisloos in de leegte staren die mijn ogen omvangt. “Ook heeft hij Harry proberen te vermoorden. Daardoor heeft hij dat bliksemvormige litteken op zijn voorhoofd.” Mijn blik vestigt zich op Harry zijn voorhoofd, wanneer hij zijn haar naar boven houdt. “Voldemort weet nog steeds niet waar je bent en of dat je nog leeft. Maar we willen vermijden dat hij je ooit te pakken krijgt. We denken dat je waarschijnlijk sterker dan hem bent, doordat je duidelijk geen toverstaf nodig hebt om te toveren of om bepaalde bewegingen uit te voeren. Maar zijn jarenlange ervaring kan je zeker de das om doen, daarom moet je op je hoede wezen.” Weer knik ik, maar langzaamaan beginnen zoute tranen langs mijn wangen naar beneden te lopen. Perkamentus staat op en klopt eens bemoedigend op mijn schouder. “Ik moet gaan, er moeten nog veel voorbereidingen gebeuren. Dawn, ik wil dat je eens nadenkt over mijn uitnodiging om naar Zweinstein te komen. Het is zeker geen verplichting. Zie het meer als een uitdaging. Je moet Harry maar wat laten weten. Goedenavond.” Perkamentus blijft midden in de woonkamer staan en in nog geen seconde is hij verdwenen.

Mijn blik dwaalt af naar Harry, want ik voel zijn ogen bezorgd in mijn rug prikken. “Is alles wel in orde Dawn?” “Ja.” Verdwaasd sta ik recht en loop bijna zwevend naar de voordeur. Harry komt gehaast achter me aan gelopen en doet de deur voor me open. “Ik moet gaan, maar ik zie je wel weer.” “Kom je niet naar Zweinstein? Ik zou het aangenaam vinden.” Zijn mondhoeken krullen omhoog en vormen zo weer zijn charmante lach. “Ik zal er eens over nadenken.” Ik druk gehaast een kust op Harry zijn wang en vertrek dan in looppas naar huis, want mijn tante en nonkel zullen waarschijnlijk al ongerust zijn - toch niet. Het is al laat in de middag, doordat Perkamentus veel van zijn doeleinden heeft afgeweken, maar toch vond ik het interessant. Aan de ene kant wil ik wraak nemen op de moordenaar van mijn ouders, maar aan de andere kant duik ik liever onder dan vermoord te worden. Harry is de uitverkorene, dus hij zal het wel voor me opnemen - moest het ooit zo ver komen. Alhoewel ik betwijfel of dat ik niet even sterk als hem ben, als ik Perkamentus zo bezig hoorde. De eikenhouten voordeur staat open en wanneer ik roep, krijg ik niets van antwoord. Geen enkel geluidje klinkt me vertrouwd in de oren en zelfs de schelle stem van Anna wil ik nu wel eens door het huis horen. “Hallo?!” Ik schreeuw - luider dan mijn stem duidelijk aan kan - en begin hevig te hoesten door een kriebel diep in mijn keel. “Dawn, ben jij dat?” De stem van mijn tante komt via de voordeur binnen en ik loop met grote passen naar de hal. Haar blik staat ongerust, maar veranderd bijna meteen naar furieus. “Waar heb jij in godsnaam gezeten?! Ga meteen naar je kamer, zonder eten en dat ik je van de hele avond niet meer zie!” Ze komt naar me toe gestapt en sleept me halverwege de trap op aan mijn elleboog. “Opschieten jij!” Ik spurt - twee treden per keer - naar boven en sluit mijn kamerdeur achter me af. Wat denkt ze wel niet. Stom wijf. Ik open mijn kast en neem mijn geheime zak vol voedsel er uit. “Wat ben jij daar aan het uitsteken?” Ik draai me geschrokken om en staar met open ogen naar de jongedame met bruine haren recht voor me. Alicia? “Aliciaa!” Haar omhelzing verstikt me bijna, maar het doet deugt om haar na al die jaren nog eens terug te zien. Mijn tante en nonkel hebben me enkele jaren verboden om nog met Alicia of een ander gezinslid van mijn moeders kant om te gaan. Deze kant van de familie was gevaarlijk en was ongemanierd, maar nu weet ik waarom ze mij een verbod hebben opgelegd. Ze wisten dat deze kant van de familie heksen en tovenaars waren en konden het niet verkroppen. Daarom wordt ik ook zo uitgebuit, ze weten dat ik over magie beschik, dat ik het mee heb van mijn moeder. Maar wat ze niet weten is dat mijn vader ook een tovenaar was en een machtig man was.