Stop crying your heart out - 19.1

Augustus- 2012

Geïrriteerd sloot ze het boek weer. Hoe kon ze zich daar nu op concentreren? De woorden die ze las vergat ze zodra ze het volgende woord leesde. Hoe kon ze nu naar het boek kijken als haar ogen steeds naar de bloemen in haar kamer gleden. Niet één boeket, eerder een vijftig-tal. Het ene boeket was een boeket rozen, de andere waren tulpen. Hoe kon één jongen zo haar gedachten controleren? Als kind had ze zichzelf altijd als een onafhankelijke vrouw gezien. Zelfs als tiener was dat zo, als ze uit het maakte met één van haar vriendjes, of andersom, was zij niet het type meisje dat zich opsloot in haar kamer om weken te huilen. In tegendeel ze verzette steeds haar gedachten en de jongen verdween van zelf uit haar gedachten. Maar nu niet, helemaal niet. Bij het minste wat ze hoorde of zag moest ze aan hem denken. En net dat irriteerde haar. Haar voeten zwierde ze over de bankrand heen, stond recht en wandelde met grote passen naar de hal. Ze schoof haar voeten in een comfortabel paar ballerina’s, griste haar handtas van de grond en drie seconden later stond ze buiten. Misschien had ze de bloemen moeten weg smijten, misschien moest ze de bloemen weg smijten. Toch hield iets haar tegen, de bloemen herinnerden haar er aan dat hij van haar hield. Of toch iets om haar gaf en net dat vond ze geweldig. Zonder eindbestemming begonnen haar voeten zich voort te bewegen, het ene huis na het andere gleed voorbij en pas toen haar voeten stopte merkte ze waar ze was. Een glimlach speelde rond haar lippen toen ze de oprit op wandelde en niet veel later op de bel duwde. Ze sloot heel even haar ogen en ademde diep in en uit.
      “Olivia?” niet veel later voelde Olivia een paar sterke armen zich rond haar lichaam sluiten en opende ze haar ogen. Er waren een paar dingen die haar op vielen. Ten eerste het zwarte haar van de vrouw die haar omhelsde, maar dat was niet zo belangrijk. Wat wel belangrijk was waren de vier lachende gezichtjes van Louis’ zusjes die in de deuropening stonden. “Hoe gaat het met je?” Jay boog een beetje achterover en keek Olivia afwachtend aan.
      “Je vindt het toch niet erg dat ik gekomen ben? Ik had niets te doen en ik werd een beetje gek van de hele tijd alleen te zitten. Ik had echt een rustpauze nodig van al dat leren” aangezien Olivia binnen twee weken zou starten met school en een deel moest in halen, was dat leren echt wel nodig.
      “Natuurlijk vind ik het niet erg! Het is net heel erg fijn dat je langs komt, toch meisjes?” Jay draaide zich lachend op en in koor knikte de meisjes, met nog steeds een glimlach op hun gezicht. “Kom binnen” Jays hand sloot zich om Olivia’s pols en trok het meisjes voorzicht mee naar binnen. “Moet je iets hebben om te drinken?” samen wandelde ze de woonkamer in gevolgd door Lottie, Felicite, Daisy en Phoebe. “We hebben cola, water enzo in huis. Je weet wel, wat de meeste mensen in huis hebben”
      “Water is goed, dank je” Phoebe kroop naast Olivia in de zetel en keek haar met grote ogen aan waarna ze een kus op Olivia’s wang drukte. “Hoe gaat het met je?” Jay was de keuken binnen gewandeld en Olivia keek Phoebe afwachtend aan. Niet dat ze lang moest wachten, de woorden kwamen als een waterval uit de mond van het meisje. En alles wat ze vergat te zeggen werd door Daisy verteld. Het was meer dan duidelijk dat die twee een tweeling waren.
      “Zorg er voor dat ze ook nog adem krijgt, meisjes” met een glimlach op haar gezicht en een plateau in haar handen kwam Jay de woonkamer weer binnen gewandelt. De plateau was gevuld met drank en koekjes. Dat laatste vonden de meisjes geweldig. Phoebe onderbrak haar verhaal heel even om een koekje op te eten, gevolgd door Daisy.
      “Moet jij ook een koekje hebben?” Felicite was langs Olivia’s rechterkant komen zitten en wees naar de schaal met koekjes. “We hebben ze zelf gemaakt”
      “Dan wil ik er wel eentje proeven” Felicites ogen volgen elke beweging die Olivia maakte, alsof ze er zeker van wilde zijn dat Olivia het koekje wel zou op eten en natuurlijk vroeg ze zich af of Olivia het koekje wel lekker zou vinden. Dat laatste was misschien nog het belangrijkste in Felicites ogen. Olivia was in haar ogen, en in die van Daisy, Phoebe en Lottie, een grote zus voor haar. “Heel erg lekker” een glimlach verscheen op het gezicht van Felicite, niet dat Olivia lang naar het meisje kon kijken haar aandacht werd weer helemaal naar Phoebe en Daisy getrokken, die weer aan het vertellen waren. Wat waren Louis’ zusjes toch schatjes.

Hmm, het is toch zalig weer? Ik ga sewes nog naar een vriendin, BBQ voor haar verjaardag (; Dus, speciaal voor jullie, kom ik al snel even op de laptop zodat dit deeltje niet al te laat online komt ^^ Btw, is er al iemand gebruind van het zonnetje? Ik wel hoor, ook al had ik het niet door ^^