O1

Het was zondag en ik verveelde mij zoals gewoonlijk. Ik dacht nog elke dag aan die knappe jongen met z'n mooie krullen en die mooie ogen. Waarom zou ik niet teruggaan naar de plek waar ik hem zag? Het was fijn om met hem gepraat te hebben maar ik was zo dom geweest om zijn naam niet te vragen.. Ik besloot maar terug te gaan. Daar stond ik dan, In mijn geboorteplaats op het plekje waar mijn leven totaal veranderd was. Mijn hart klopte sneller toen ik in de verte iemand zag met de zelfde mooie krullen. Diep van binnen hoopte ik dat hij het was. Ik liep een stukje dichterbij en zag dat hij alleen was.. Zou ik naar hem toe gaan? Ik twijfelde, ik was bang dat hij me af zou wijzen of dat hij me zou negeren. Mijn angst won het van mijn nieuwsgierigheid en ik liep stap voor stap naar de jongen met de krullen. Ik hoopte dat hij het was. Toen ik voor mijn gevoel dichtbij stond kuchtte ik een keer. De jongen draaide zich om. Ik keek in zijn gezicht, en was heel erg teleurgesteld. Hij was het niet. 'Ehm.. sorry, verkeerde' zei ik zacht. Hij keek naar mij en ergerde zich nogal aan mijn houding. Ik kleurde en liep met een rood gezicht weg. Ik volgde met mijn ogen de grond maar botste perongeluk tegen iemand op. 'Sorry..' mompelde ik. Maar toen ik opkeek keek ik weer in die mooie ogen en zag de jongen waar ik zo verliefd op was. 'Harry! kom je!' riep een andere stem. Ik was aan de ene kant kwaad dat Harry moest komen, maar nu wist ik zijn naam! Harry bleef staan en grijnsde naar me. Ik had het gevoel dat ik kon flauwvallen, en dat gebeurde ook. Zonder dat ik het wou viel ik plotseling op de grond. Ik weet niet wat er verder gebeurde, maar toen ik wakker werd lag ik in een auto, oh wacht.. het was meer dan dat het was een limousine. en ik keek recht in de ogen van de knappe jongen, Harry.