6, Lynna Clearway.

“Tot morgen!” Ik zwaai nog even naar Ella, die de bus instapt. Enkele seconden later draai ik me om en begin ik aan mijn weg naar de dansschool. Uit mijn tas komt een miauw en met een glimlach kijk ik naar beneden. Het kleine katje kijkt me nieuwsgierig aan en vlug haal ik hem uit mijn tas. “Ja, waar zijn we nu?” Niet op letten: ik praat tegen dieren. Één van die gewoontes, you know?
“Hi!” Ik begroet iedereen in de kleedkamer en kleed me dan om. “Lynna!” “Mayla!” Lachend omhelzen we elkaar. “Wat doet dat beest in je zak?” Verbaasd kijk ik haar aan. “Hoe weet jij dat nou? Ik ben hier al een kwartier en niemand merkt hem op.” Haar luide lach vult de kamer. “Ik weet alles, babe.” Grinnikend haalt ze haar schouders op. Nog even wacht ik tot Mayla omgekleed is en babbelend verlaten we de kamer. “Wacht. Laat je dat katje gewoon in je zak zitten?” Mayla onderbreekt ons gesprek en kijkt me vragend aan. “Ja, miss Brown zal het nooit goedkeuren. En dan nog, no way dat ik me concentreer als die kleine daar rondloopt.” Een grinnik verlaat mijn mond. “Kom.”
“Meisjes, dat was zeer goed. Tot overmorgen!” Miss Brown kijkt ons goedkeurend aan en loopt dan de zaal uit. Meestal blijven wij dan nog een kwartiertje zitten om te stretchen en te babbelen enz. “Haha, check dat!” Blyss wijst lachend naar de overkant, waar je mooi de jongens ziet dansen. In het midden van de zaal zie je een klein beestje, omringd door allemaal jongens. “Shit!”
Zo snel als ik kan, loop ik de zaal uit. Mensen kijken me verbaasd en nieuwsgierig aan, terwijl ik door de lange gang loop. Ja, dit gebouw is redelijk ingewikkeld ingericht. Om aan de zaal aan de overkant te komen, moet je een heleboel gangen door. Crazy, maar ja. Zenuwachtig sta ik voor de deur. Twijfelend laat ik mijn hand twee keer kloppen op de mahoniebruine deur. “Ja?” Met een schijnheilige glimlach op mijn gezicht loop ik de zaal in. Meneer Wakefield kijkt me streng aan. “Wat is er?” Een zucht verlaat mijn mond. “Mijn katje daar is eh, ontsnapt en ik zou hem graag terug willen.” Zijn ene zwarte wenkbrauw gaat de lucht in en een schampere lach verlaat zijn mond. “Dat is jouw beest?” Zacht knik ik. “Neem hem maar mee, hij leidt de jongens alleen maar af.”
“Alsjeblieft.” Een –knappe- jongen met een bruin kleurtje en hazelnootbruin haar kijkt me vriendelijk aan. Hij overhandigt me mijn kat en haakt zijn ogen vast in die van mij. Dacht ik het niet, bruin. Een andere jongen komt bij ons staan en kijkt me nieuwsgierig aan. “Ik ben Jay, hoe heet je?” Een beetje geschrokken van zijn directe aanpak vertel ik hem mijn naam. “Lynna, leuke naam.” “Dank je.” Even laat ik mijn blik over zijn lichaam glijden. Zwart haar, precies geen bleekscheet en een ferm paar spieren. “Wat is jouw naam?” Ik richt mijn blik weer op de andere jongen en wacht geduldig af. “Zeph, pleased to meet you. Oh, en dit is Jeremy. Mijn broertje.” Een schattige puber komt ons tegemoet. Het zit hier werkelijk vol met leuke jongens.
“Leuk jullie te ontmoeten, maar ik moet nu echt weg. Bye!” “Bye!” Jay en Zeph schenken me een knipoog en Jeremy steekt even zijn hand op. Lachend verlaat ik de zaal. “Ontsnap alsjeblieft vaker uit mijn zak, wil je?” Het beestje maakt een miauw-geluid en grinnikend loop ik naar de kleedkamer.