Untill I found you ||110|| Amynthas

Tom drukt zachtjes een kus op mijn voorhoofd en langzaam open ik mijn ogen weer. De rechter is nog steeds in gesprek met een van de jury's waardoor ik alleen nog maar zenuwachtiger word. Straks mag evi niet bij me wonen dan ga ik serieus helemaal kapot. Zonder Levi ben ik niks en zonder mij is Levi niks. We kunnen niet zonder elkaar. Ik kijk even naar Levi die met twinkelende ogen naar de persoon voor zich kijkt en lachend schud ik mijn hoofd als ik merk dat het een meisje is van ongeveer dezelfde leeftijd als Levi. Het meisje glimlacht lief terug en drukt een plakzoentje op zijn wang. Dat is vast de dochter van de familie Olsen.

Na een lange pauze komt de rechter eindelijk terug en zucht eens diep. Ik voel hoe de zenuwen weer de overhand nemen en Tom houd mijn handen stevig vast. Ik ben zo bang om Levi te verliezen, om alles wat we meegemaakt hebben aan de kant te schuiven. Om mijn kleine broertje maar een keer in de zoveeltijd te kunnen zien. Levi hoort bij mij en bij niemand anders. Ik zweer dat ik die rechter ga slaan als hij Levi niet bij mij laat wonen. Tom drukt een kus op mijn lippen waardoor ik uit mijn gedachten schiet en met een zwakke glimlach kijk ik hem aan. De rechter doet eerst zijn woordje en daarna komt de uitslag. Volgensmij knijp ik Tom zijn hand helemaal fijn.