Untill I found you ||109|| Tom

Tom

Nerveus zitten we weer in de rechtszaal. Amynthas houdt mijn hand stevig vast. De uitslag komt zo. De jury is eruit. Aan de andere kant van de zaal zitten de pleegouders van Levi en Levi zelf. Hij zwaait naar ons en lacht breed. Hij heeft geen idee waar het allemaal over gaat. Amynthas perst, met veel moeite, een glimlach op haar gezicht en zwaait terug.
De rechter kucht kort en kijkt streng de zaal rond. Ik heb het nooit zo gehad op rechters.
'Kan een van de juryleden naar voren komen met de uitspraak?' mompelt hij verveeld. Een man staat op en loopt naar voren toe. Hij overhandigt een vel papier aan de rechter en gaat weer zitten.
Ik adem een keer diep in en uit. Waarom duurt dit moment altijd zo lang? Waarom kunnen ze het nou niet gewoon gelijk zeggen.
De rechter neemt zijn tijd. Hij leest het papier helemaal door, volgens mij wel 3 keer. Amynthas knijpt mijn hand ondertussen helemaal fijn. Zij is nog meer zenuwachtig dan ik. Ik snap het wel. Het gaat om haar broertje. Levi is alles voor haar. Zonder Levi zakt ze helemaal in een dip, dat is wel gebleken.
Er ontstaat steeds meer rumoer in de zaal. Het begint nu ook wel heel erg lang te duren. 'Orde! Orde! Orde!' roep de rechter en slaat met zijn hamertje. Een zucht verlaat mijn mond en het wordt weer helemaal stil.
Even hoopte ik dat hij de uitspraak zou gaan doen, maar in plaats daarvan roept hij een van de juryleden bij zich. Amynthas verbergt haar gezicht in mijn nek. 'Waarom duurt het zo lang?' kreunt ze zacht. Ik leg mijn arm om haar heen. 'Ik weet het niet liefje, maar het komt goed.'