8

Hij draaide me om zodat ik met mijn rug naar hem toestond. Hij sloeg zijn arm rond mijn schouders en zette zijn stok tegen mijn keel aan. 'Ik doe je niks, dat weet je hé?' Fluisterde hij zacht. 'Ja.' Fluisterde ik terug. 'Charlotte waar zit je godverdomme?! Ik ga zo terug hoor!' Riep Katy in de verte. 'Gil. Roep dat je hier zit.' Fluisterde hij in mijn oor. 'AAAAA! Katy! Hier!' Riep ik zo hard als ik kon. Het duurde maar een paar seconde voordat Katy tussen de bomen was verschenen. 'Malfoy! Laat haar los, wat bezield je stuk ongeluk?!' Riep ze zodra ze ons zag. 'Ze zat bij het meer. Waar wij normaal altijd zitten. Dit is haar eigen schuld.' Zei hij tegen Katy. 'Jezus sukkel, doe niet zo kinderachtig! En hoe de fack moet zei dat nou weer weten? Je weet van het ongeluk. Perkamentus heeft het zelfs in zijn speech gezegt lul!' Riep ze helemaal boos terwijl ze dichterbij kwam. Ze trok haar toverstok en richtte hem op Draco. 'Laat. Haar. Nu. Los.' Zei ze kwaad. Draco liet zijn arm zakken en zijn koude stok drukte niet meer in mijn huid. 'Best.' Zei hij kwaad. Maar laat haar nooit meer hier komen.' 'Je bent echt zo'n lul.' Zei ze nog een keer en ze pakte mijn pols beet. 'Sorry Katy.' 'Nee, maakt niet uit. Gewoon niet te veel op hem letten, de kleuter. Heeft hij je pijn gedaan? Dan vermoord ik hem, echt.' 'Nee, hij heeft me niks gedaan.' 'Mooi. En jammer, dan had ik eindelijk een reden om hem in elkaar te slaan.' Zei ze meer tegen haarzelf. 'Ik ga weer terug naar het kasteel.' Besloot ik toen. 'Oke, ik ga nog even langs Hagrid.' 'Hagrid.. ?' 'Terreinknecht. Ik mag hem wel.' 'Oke dan. Tot zo?' 'Tot zo.' Zei ze en ze draaide zich meteen om om terug te lopen. Ik liep verder over het terrein en toen het kasteel binnen. Ik kwam bij het schilderij aan. Fack, wachtwoord vergeten. Ik vergeet altijd alles. Ik moest grijnzen bij die gedachte. 'Is het grappig?' Vroeg de dikke dame. 'Niet echt. Je laat me er niet in als ik het wachtwoord niet weet hé?' Vroeg ik nog één keer voor de zekerheid. 'Nee.' Zei ze kortaf. Ik ging tegen de muur zitten naast het schilderij. Ongeveer een kwatier later zag ik Harry de trap opkomen. Hij lachte me half uit toen hij me zag zitten. 'Hey, dit is niet grappig. Gewoon niet.' Zei ik terwijl ik meelachte. 'Ja zeker wel.' Zij hij met een grote grijns. 'Hoe lang zit je hier al?' 'Mm, geen idee. Kwatiertje ofzo. Maar snel doe die deur open.' Zei ik terwijl ik half opstond. Hij keek me bedacht aan. 'Hmm, nee. Je moet wat terug doen.' Zei hij met een grote grijns. 'Sirieus? Wat dan?' 'Hmm, even denken... Ik laat je nu de leerlingkamer in, maar dan mag je de rest van de week er niet meer uit.' Zij hij met een zelfvoldane grijns. 'Behalve tijdens het eten en de lessen natuurlijk.' Zij hij er snel achteraan toen ik heel boos begon te kijken. Maar mijn blik werd er niet minder op. 'Ga je me nu sirieus huisarest geven? Wat kinderachtig. Zeg gewoon dat wachtwoord en laat me naar binnen.' Zei ik boos. Ik zou niet mijn ongeluk als smoes gebruiken, maar dat kwam alleen omdat hij wist dat ik waarschijnlijk dingen beter zou onthouden na alles kwijt te zijn geraakt. Maar ik had echt geen zin om hier te wachten dus ik zij oke en liep met hem mee naar binnen.