Untill I found you ||108|| Amynthas

Met een glimlach geef ik Levi over naar Tom. Levi begint meteen met Tom zijn vlechtjes te spelen en lachend kijk ik toe. Mijn twee mannen. Ik loop even naar de familie Osment, zo heten de pleegouders van Levi en begroet ze. ‘Je hebt het goed gedaan, echt waar’ zegt Megan en ik bedank haar. ‘Bedankt dat jullie voor me wouden getuigen, ik had het niet verwacht’ zei ik en glimlachend knikken ze. ‘In die tijd dat Levi bij ons was had hij het alleen maar over jou. Dat jongetje is gek op je en op je vriendje’ zegt ze en wijst naar Tom en Levi die nu aan het bekvechten zijn over wie de laatste patatje mag. Twee kleuters bij elkaar. ‘Deel gewoon door de helft’ zegt Bill de lachend en meteen kijken Levi en Tom, Bill boos aan die weer onschuldig zijn handen boven zijn hoofd houd. ‘Zouden wij, als Levi terug bij jou komt wonen, Levi nog af en toe mogen zien?’ vraagt Megan en ze kijkt me een beetje bang aan. ‘Natuurlijk, jullie mogen elke dag langskomen!’ zeg ik en ze bedanken me vriendelijk. Ik neem ze mee naar onze tafel en bestel voor hun koffie en het word gezellig aan tafel.

‘Wie heeft nou dat patatje gekregen?’ vraag ik aan Levi die op zijn beurt Tom weer met een grijns aankijkt. Tom steekt lachend zijn tong uit terwijl Levi trots naar zichzelf wijst. ‘Grote jongen’ zeg ik lachend en Tom woelt door Levi zijn haren. ‘Ik had hem nooit die zielige blik moeten leren’ zegt Tom en meteen schiet iedereen in de lach. Levi begint vrolijk aan Tom zijn vlechtjes te trekken en drukt plakzoentjes op Tom zijn wang. Gelukkig mag hij Tom graag.