|7|

‘de jurk staat je goed, ik laat hem je houden’ ik kijk nog een keer in de spiegel en strijk de jurk glad. Ik zag er dan niet hetzelfde uit als de priesteres maar ik zag er ook niet slecht uit. Mijn benen waren best lang en ik had licht gespierde armen en benen. Uit het niets wordt het opeens donkerder binnen. Ik kijk naar buiten en zie dat de hemel zwart aan het worden is en dat er een soort meteorieten naar beneden vallen. In paniek kijk in naar de priesteres die alles rustig bekijkt. Ik begin te trillen. Iets voelde er niet goed, de deur wordt open gegooid en Shadow staat voor de deur. Hij wenkt me. Wat moet ik doen? Hij kan Zarya niet aanvallen. Voor ik er erg in heb gooit hij een van zijn mesjes. De vrouw blokkeert het mesje met een pikzwart schild. Dat is niet de hoge priesteres besef ik me nu. Maar wat is er dan met de echte priesteres gebeurd? Er flitsen veel vragen door mijn hoofd. Maar eerst moet naar Shadow. Ik wordt gelijk door de deur naar buiten geduwd. Het is een ravage buiten. Overal liggen priesters en duistere figuren. Ik blijf verstijft staan. Nee, dit kan niet, waarom wordt iedereen aangevallen. Voor mijn ogen zie ik hoe de bloemen die zo mooi hadden gebloeid verwoest worden. Het lijkt bijna alsof ze het expres doen. Ik wordt opgetild door Shadow en springt het dak op. Nog steeds verstijft zet hij me neer en wijst naar de uitgang. Als ik me er heen draai zie ik dat er een pad is dat ervoor zorgt dat ik er veilig uit kan. Shadow is ondertussen op weg naar de beltoren. Voorzichtig zet ik een stap in de richting van de uitgang. Mijn jurk siert mijn lichaam dan wel maar het is erg moeilijk om zo te rennen. Als ik eindelijk bij de poort ben wordt ik onderuit gehaald. Ik blijf vermoeit in het zachte mos liggen. ‘eindelijk ben je daar weer’ die stem. Hij komt me bekend voor. Ik kijk op naar de man en krijg grote ogen. ‘jij bent…’ voor ik verder kan praten grinnikt hij. ‘ja, ik ben iemand die jij kent. En ja het is mijn schuld dat die mensen die jou hebben opgevoed dood zijn’ nu herken ik zijn gelaatstrekken pas. Het is de jongen waar ik vannacht over had gedroomd. Hij had de vrouw die bij me was in de droom weg geroepen. ‘maar je kunt niet praten zie ik’ ik krabbel overeind en de man stapt op me af. ‘ik zou je eigenlijk mee moeten nemen naar mijn meester’
‘dat doe je niet, ik bescherm haar met mijn leven’ Nero springt voor me en kijkt woedend naar de man. ‘dus je bent er eindelijk, ik wilde je al vermoorden, nadat je haar had mee genomen’ ik leg mijn hand op nero’s schouder. Hij kijkt om en knikt. Mijn ogen worden groot als ik de man voor ons een paar dingen met zijn handen zie doen. Er ontstaat een ongelofelijke kracht en dan een explosie.