021| Audrey Memphis

Audrey Memphis

'Audrey, gaat het wel?' hoorde ik de warme stem van Jacob zeggen. 'Ja, alles gaat perfect in mijn dodelijke leventje' zei ik sarcastisch en begon nog harder te snikken. Ik hoorde hem naast me neerploffen. 'Weetje, het kan mij niet schelen of je mensen kan vermoorden, of wie je ouders zijn, wat wel belangrijk is is dat je weet wie je bent' zei hij en sloeg zijn arm rond me heen als troost. Het snikken verminderde maar het bleef er nog steeds. 'Je bent een geweldig persoon, geen dodelijk monster, je bent het liefste meisje dat ik ooit heb gekend' zei hij toen en trok me wat dichter tegen hem aan. 'Echt waar?' vroeg ik zachtjes terwijl ik mijn gezicht begroef in zijn gespierde borstkas. 'Ja' zei hij zachtjes tegen mijn haar en gaf er een kus op. 'Dat is heel lief van je' zei ik toen en er kwam een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Het is de waarheid' zei hij toen terug fluisterend. 'Jongens! Jake heeft haar gevonden!' hoorde ik Quil roepen en meteen hoorde ik ze deze kant op rennen. 'Je laat ons elke keer harder schrikken weetje dat?' zei Embry toen grinnikend maar ik hoorde in zijn stem dat hij het meende. 'Sorry' kwam er zachtjes uit mijn mond en meteen hoorde ik Paul zeggen 'Laat haar toch met rust' en Embry kreeg een stomp. 'Kom laten we terug gaan' hoorde ik Jake zachtjes weer tegen mij zeggen terwijl hij aanstalten maakte om op te staan. Ik zat nog steeds in het zand en ik kreeg een hand aangerijkt. Ik nam hem dankbaar aan en ik werd omhoog gehesen. Jake sloeg zijn arm weer beschermend over me heen en ik kon nog net een glimp van Paul's en Seth's gezicht opvangen die gekwetst stonden. We wandelden over het strand en plots keek ik naar de zee en zag nog net iets wegduiken. Voor ik het goed en wel besefte klonk er een melodie over het strand. Ik stond stil en daardoor stond Jake ook stil. Ik boog mijn hoofd zachtjes naar de zee toe. 'Wat is er Audrey?' vroeg Jake verward. 'Hoor je dat dan niet?' vroeg ik toen zachtjes terwijl ik me losmaakte uit zijn greep en dichter naar de zee toestapte. 'Wat moeten we horen dan?' vroeg Paul zachtjes terwijl hij naar me toe stapte. Plots schoot er iets voorbij in het water. Plots zag ik een meisje in de zee. Die sprekend op mij leek toen ik klein was. Ik hield mijn hoofd schuin en liep wat dichter terwijl ik haar fronsend aankeek. Krullende robijnpaarse haren en glinsterende diepbruine ogen. Het was ik, tien jaar geleden. Ze zwom wat heen en weer en dook soms eens onderwater en je zag haar glinsterend zilveren staart. Verscheidene zingende stemmen gleden over het strand. Ik liep nog wat dichter en ze keek me recht aan en giechelde. Ze dook weer onder water. Alsof ze me iets wilde laten zien. Ze kwam weer naar boven en wenkte me met haar hand. Ik keek eens achter me waar de jongens verbaasd naar het meisje keken. Ik sprong met een sierlijke duik het water in en ik voelde weer hetzelfde gevoel zoals de eerste keer. Mijn benen werden als magneten naar elkaar toegetrokken en glinsterende slierten gleden langs mijn tenen naar boven en bleven als een draaikolk langs mijn benen glijden. Slierten om mijn borst trokken aan en ik had een glinsterende zilveren bikini aan. De draaikolk verstevigde zich om mijn benen en het stopte. De glanzende zilveren vin glinsterde vrolijk door de invallende zonnestralen in het water. Ik keek op en zag het meisje cirkelen een paar meter verder. Zonder aarzelen zwom ik naar haar toe.