Untill I found you ||099|| Tom

Tom

Met een zucht zit ik naast Emily en Bill op de bank. De hele week probeer ik Amynthas al te bereiken, maar ze neemt niet op. Zelfs toen ik voor haar deur stond deed ze niet open. Zou ze me niet willen zien? Zou ze me niet meer mogen? Zou ze me .... haten?
Bill wordt helemaal gek van me. De hele week praat ik al tegen mezelf over wat er gebeurd zou kunnen zijn. Waarom ze niet opneemt. Hij weet zich er ook geen raad mee. Ik slaap slecht omdat ik nachtmerries heb. Nachtmerries over Amynthas. Bill is degene die me elke nacht wakker moet maken en dan bij me moet blijven.

'Tom, ga anders nog een keer langs,' zucht Bill. Ik schud mijn hoofd. 'Dat doe ik al de hele week, maar ze doet niet open. Ik weet het echt niet meer Bill. Ik mis haar.'
'Ga langs en blijf volhouden totdat ze open doet.' Ik kijk op de klok. Het is nog vroeg in de middag. Als ik snel wat eet, heb ik de hele middag en avond de kans om haar over te halen open te doen. Ik wil haar weer zien. Ik wil haar vasthouden en lieve woordjes toefluisteren. Ik weet dat ze het moeilijk heeft met Levi, maar al ze zo blijft doen schiet ze er ook niks mee op. Misschien dat ik iets met die ouders waar Levi nu is iets kan regelen, maar dan moet ik wel weten waar hij zit.
Ik smeer wat broodjes en stap in mijn auto.
Ik parkeer hem voor haar deur en stap uit. Ik hoop echt dat ze me wilt zien. Ik hoop dat ze de deur open doet. Echt lekker weer om buiten te blijven staan is het niet.

'Amynthas?' Ik druk de bel in. Ik weet niet of dat hij het doet. Ik denk het niet. Ik hoor namelijk geen geluid. 'Amynthas!' roep ik luid en klop maar hard op de deur. Het maakt me even niet uit of de buren het horen of niet. Zolang Amynthas het ook maar hoort. Ik kan niet meer zonder haar. Ik moet haar even zien, als is het maar een glimp. Ik moet weten of ze, naar omstandigheden, oké is.