26. Zorgen

“Piper. Opstaan! We moeten zo naar school.” hoor ik vlakbij mij oor.
Ik doe mijn ogen open en zie Cole staan. Hij is al aangekleed.
“Hoe laat is het?” vraag ik.
Cole kijkt op zijn horloge. “Half zeven.” zegt hij.
Ik kom overeind en kijk om me heen. Morgan en Nathan zijn al weg. Ik vraag me af of de badkamer vrij is.
“De badkamer is vrij. We zitten beneden. Kom maar als je klaar bent.” zegt Cole terwijl ik de vraag nog niet eens gesteld had.
Ik knik. Dan pak ik mijn tas en ga naar de badkamer.
Daar haal ik wat kleren uit mijn tas. Ik trek een lange rok aan en een lange mouwen T-shirt met een vestje. Dan doe ik mijn haar. Ik camoufleer mijn nu groene ogen en doe wat mascara op.
Als ik klaar ben stop ik mijn slaapkleren weer terug in mijn tas en loop met mijn tas naar beneden.
Uit de keuken hoor ik geluid komen. Ik loop de keuken in en zie Cole, Morgan en Nathan staan. Ze kletsen rustig en hebben niet door dat ik er ben.
Dan draait Nathan zich om en hij stopt midden in zijn zin. Hij kijkt mij verbaasd aan. Ik glimlach naar hem, maar hij kijkt nog steeds verbaasd.
Morgan en Cole draaien zich ook om, ook zij kijken mij verbaasd aan.
“Wat is er?” vraag ik als ik er niet meer tegen kan. Ik loop naar het aanrecht waar het brood staat. Ik pak een broodje. Ik smeer er niks op en eet hem op. Ik kijk Morgan, Cole en Nathan dan weer vragend en licht geïrriteerd aan.
“Waarom heb je je blauw geslagen ogen weer gecamoufleerd?” vraagt Morgan.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Dat ik jullie alles verteld heb wil nog niet zeggen dat iedereen alles hoeft te weten.” zeg ik een beetje geïrriteerd.
“Sorry. Dat is begrijpelijk.” zegt Cole waarna hij Morgan en Nathan een stoot geeft waardoor ze weer normaal doen.
De rest gaat normaal en al snel moeten we naar school.
We stappen op de parkeerplaats bij de school uit. Mensen kijken mij verbaasd aan. Ik voel me niet op mijn gemak. Cole slaat een arm om mijn middel.
“Het komt wel goed.” fluistert hij in mijn oor. Morgan en Nathan lopen rustig naast ons.
We lopen met zijn allen naar mijn kluisje. Daar haal ik een kleinere tas uit mijn weekendtas en daar stop ik de boeken die ik vandaag nodig heb in. Dan prop ik mijn weekendtas in mijn kluisje.
“Wat heb jij?” vraagt Morgan aan mij.
Ik kijk op mijn rooster. “Ik heb scheikunde.” zeg ik.
“Dat hebben Nathan en Cole ook. Ik heb Aardrijkskunde.” zegt Morgan waarna ze weg loopt.
Nathan en Cole kijken mij afwachtend aan.
“Zullen we dan maar naar het lokaal gaan.” zegt Cole als hij doorheeft dat ik niet snap wat ze nou eigenlijk willen.
Ik pak mijn tas van de grond en loop samen met Cole en Nathan naar het lokaal.
Ik word een beetje zenuwachtig, want Rianne heeft ook scheikunde. En ik weet niet hoe ze zou reageren als ze mij opeens ziet met Nathan en Cole bij mij.
Als we het lokaal inlopen zie ik dat Rianne er niet is. Wel zie ik Embry zitten. Hij kijkt even verbaasd maar wend al snel zijn blik weer af.
We gaan met zijn drieën naast elkaar zitten, ik in het midden en Cole en Nathan ieders aan een kant van mij en de les begint.
We maken rustig aantekeningen, maar soms voel ik dat mensen naar mij kijken.
Opeens schuift Cole een briefje naar mij toe.

Staat er op het briefje. Ik snap niet hoe het kan dan Cole zijn afstandelijke houding opeens is veranderd in het zorgzame, maar ik weet wel dat ik het fijn vindt.
Schrijf ik op waarna ik het briefje naar Cole toe schuif.
Dan gaat de bel en ik weet dat ik de reactie zo te weten ga komen. Want nu is het pauze.