Hoofdstuk 6

Cher Conor,

je bent erg grappig als je je concentreert, wist je dat? Ik heb naar je zitten kijken, vandaag, onder de tekenles. Je beet zo hard op je lip dat het me niets verbaasd zou hebben als het bloed eruit gespoten had, en je staarde naar het papier alsof je er met je ogen gaten in zou kunnen branden, hoewel dat vast je bedoeling niet was geweest. Ik praatte al een tijdje tegen je, voor je reageerde. Sorry nog daarvoor, het was niet mijn bedoeling dat je uitschoot. Al zal zo'n lijn je tekenkunsten niet verpest hebben. Waarschijnlijk heb je er zo'n draai aangegeven dat ze er alleen maar mooier op zijn geworden. Bah.
Dit is al de tweede brief die ik je schrijf, de tweede keer dat ik probeer om die gruwelijke dingen die ze "gevoelens" noemen om te zetten in harde, duidelijke, begrijpelijke woorden van inkt en van papier. En uit mijn pen rolt niets anders dan terechte jaloezie om je tekening. Ik denk dat ik nu begrijp waarom je liever met potlood schrijft. Alles wat je daarmee opschrijft, tekent, doet, is uitwisbaar. Nog niet zo definitief. Alsof je alles nog terug zou kunnen draaien. En dat is wat ik wil. Gummen, gummen tot alles weer is zoals het was. Gummen tot alles weg is. Kwijt. Verloren. Niet meer dan zachte deukjes in het papier, deukjes die je makkelijk weer op kan vullen met nieuwe kleuren. Ik kan het niet Conor. Ik wil het niet, ik wil het gewoon niet geloven. Ik beloof je dat ik het opnieuw zal proberen, met potlood dan misschien. Maar nu, nu nog niet. Het spijt me.

Salut,

Fynn.

Opnieuw vouwde ik de brief weer op, zoals ik zo vaak had gedaan, de laatste dagen. Maar toen ik hem terug wilde stoppen onder het elastiek doorbrak een onbekende stem mijn gedachten.
"Uw kaartje graag, meneer." De conducteur.
Shit.