02. Eleanor Jade Miller

Volgens mij heb ik zonet m’n persoonlijk record ‘zo-snel-mogelijk-koffers-pakken’ verbroken. Na nog geen half uur was ik klaar om naar Schiphol te vertrekken. Ik ben vast dingen vergeten, maar op dit moment maakt dat me allemaal niet uit. De hoogstnodige dingen heb ik sowieso meegenomen, en in London heeft men toch winkels in overvloed. Ik sta in de keuken, leunend tegen het aanrecht, en bijt op de nagel van m’n wijsvinger. Die nagelbijt- gewoonte had ik afgeleerd, maar in lichte stress situaties doe ik het toch telkens weer. *ik moet het gewoon meenemen, moet gewoon*. Denk ik bij mezelf. Snel loop ik terug naar m’n kamer, open het kleine deurtje van m’n nachtkastje, en haal er een a4 schriftje uit. Ongelooflijk hoelang het geleden is dat ik dit ding nog in m’n handen heb gehad. -Ons Verhaaleboekjen- staat er in dikke letters op de voorkant geschreven. Er verschijnt een glimlach op m’n gezicht. Ik ben verschrikkelijk slecht in dingen bewaren, maar met dit boekje in m’n hand heb ik als klein kindje ooit gezegd: “nooit, maar dan ook nooit, ga ik dit verliezen”. En het lukt me aardig, want na 10 jaar heb ik het nog steeds. Ik kijk uit het raam, en zie ik hoe vader m’n reusachtige koffer in de auto zet. “Kom op El, straks mis je je vlucht!” hoor ik mams roepen vanuit de keuken, op een nogal zenuwachtige toon. “Comiiiinnn!” roep ik opgewekt, wanneer ik nog vlug een pakje Oreo’s uit m’n bureaulade neem, en het samen met het schriftje in m’n tas stop. Dan stap ik de auto in, samen met m’n ouders, broer, en kleine zusje. We vertrekken naar de luchthaven.

Met onze armen om elkaar heen geslagen staan we op een rijtje naast elkaar aan de incheck balie toe te kijken hoe onze ouders, stilaan maar zeker uit ons zicht verdwijnen. Juliets moeder heeft haar hoofd naar de grond gericht, en ik denk dat ze huilt. Jacky’s vader kijkt nog even om en zwaait vriendelijk naar ons. Hij slikt en draait zich dan weer om. En mijn kleine zusje, Alice, heeft nog geen seconde haar blik van me af gehouden. Ze huilt hard. “ik wil naar zusje!” hoor ik haar zeggen. Moeder geeft haar een kusje en neemt haar dan op haar arm. Ik krijg tranen in m’n ogen. Het liefst van al zou ik naar haar toe lopen, en haar meenemen naar London. Maar dat gaat nu eenmaal niet. En een minuutje later, staan we met z’n drieën aan de balie, onze familie is vertrokken, en de koffers ingecheckt. We geven elkaar een knuffel. “Zullen we gaan kijken op de borden hoelaat precies het vliegtuig vertrekt girls?” zegt Juliet. “Doen we” zegt Jacky, ze knikt.

“Zie ik dat nu goed of…” “Euh.. wat bedoel je Eleanor?” zegt Jacky terwijl ze me vragend aan kijkt. “Volgens mij heeft onze vlucht een uur vertraging” antwoord ik, en kijk de meisjes aan. “Hey maar.. Oh my god, ze hebben hier een Starbucks!” zegt Juliet dolenthousiast, nadat ze de shop heeft opgemerkt. We kijken elkaar aan, op zoek naar een soort van bevestiging, en rennen dan lachend op de Starbucks shop af. Eenmaal binnen bestellen we onze drankjes, en gaan aan een klein tafeltje in de hoek zitten. We praten over wat we allemaal verwachten van London, en wat we er willen doen. “Hey ik kan niet wachten om van die knappe Britse jongens te ontmoeten!” zeg ik. We lachen. “Ja maar echt, Britten zijn hot!” zegt Juliet. We giechelen. We hebben plezier. We hebben lol. De tijd vliegt voorbij. En voor we het beseffen, staan we klaar om het vliegtuig op te stappen.
“Het is zover girls, het moment waarop we al zolang wachten!” zeg ik. Jacky kijkt me ontzettend opgewekt aan. Juliet maakt een klein vreugdesprongetje. “Aaahhh!” gillen we in koor. De mensen rondom ons kijken ons vreemd aan. Het kan ons niet schelen. We zijn samen. Voor even leek alles weer zoals vroeger. En we vertrekken naar London! Naar London gewoon!

We zitten op het vliegtuig. Ik aan het raam, Juliet in het midden, en dan Jacky. De motor start, en het vliegtuig komt stilletjes aan in beweging. We nemen elkaars handen. Het vliegtuig lost langzaam de grond. We kijken elkaar aan. Helemaal opgewekt, totaal onwetend wat ons te wachten staat. LONDON, HERE WE COME!