|6|

Langzaam open ik mijn ogen. Het zonlicht verblindt me even. ‘je bent wakker’ hoor ik een zachte stem. Mijn ogen zoeken gelijk mijn kamer rond maar vinden niemand die dat gezegd kan hebben. Gelijk trek ik de dekens van me af en schuifel naar buiten. ‘goedemorgen Raven’ er staat een jongen voor me. Hij komt me vaag bekend voor. ‘de priesteres heeft om je gevraagd’ hij wacht niet op antwoordt. Ik loop achter hem aan terwijl ik eventjes om me heen kijk. Het verbaast me opeens hoe stil het is. Er hangt bijna een soort van een stilte voor de storm. ‘ik heb een appel voor je mee genomen’ gelijk pak ik de appel dankbaar aan. Ik hoorde mijn maag net al een paar keer knorren. De appel is sappig en heerlijk zoet. De jongen kijkt hoe ik hem tevreden opeet, terwijl we verder lopen. ‘hier moet je zijn’ hij stopt en duwt de deur open.

Ik loop ernaar binnen. ‘leuk dat je bent gekomen’ gelijk begin ik te blozen terwijl de hoge priesteres voor me staat. Ze grinnikt eventjes en loopt op me af om vervolgens mijn hand te pakken en me naar een van de stoelen te begeleiden. ‘als je ooit je stem weer terug krijg, mag je me Zarya noemen’ ik knik nog steeds blozend naar de grond. ‘hoe oud ben je eigenlijk?’ vraagt ze terwijl ze ook gaat zitten. Ik kijk rond en besluit het dan op de meest kinderlijke manier te doen. Ik steek eerst beide handen omhoog, laat ze zakken en dan acht vingers. De vrouw giechelt even en staat op. ‘oké, ik weet wel een outfit’ gelijk kijk ik op. Een outfit? Ze bedoelt toch niet dat ze andere kleren voor me heeft. Ze loopt snel weg en komt dan met een lange wit, met rode jurk terug. Ze trekt me van mijn stoel af. ‘als je nou eventjes je kleren uit doet dan doen we deze aan’ het lijkt net alsof mijn hart stilt staat. Mijn kleren uit doen, is ze gek! Ze begint aan mijn shirt te zitten. Als ze hem eindelijk uit heeft kijkt ze verbaasd naar me. Ik heb mijn handen voor mijn borst gelegd en kijkt beschaamt weg. ‘wat doe je?’ ze pakt een van mijn polsen vast en wil hem van mijn borst halen. ‘ik heb al vaker borsten gezien hoor’ mompelt ze. Ik kijk haar beschaamt aan en ze laat mijn pols los. Dit leek niet eens meer op de vrouw die ik eerst had gezien, ze lijkt net alsof ze een gewoon mens is. Ik ontspan me een beetje en ze kijkt tevreden naar me. ‘zie je wel, er is niets aan de hand’ net na dat ze dat had gezegd hoor ik de deur open gaan.
‘Raven ben je hier?’ mijn ogen zijn nu zo groot dat je zou denken dat ze er uit zouden moeten vallen. Zarya, gaat voor me staan en kijkt boos naar Shadow die binnen was gekomen. ‘sorry, dat was niet mijn bedoeling’ zegt Shadow gelijk. Hij draait zich om en sluit de deur. ‘Raven, je…’ ze blijft verbaast naar me kijk terwijl ik naar haar toe loop. Ik heb de jurk aan. Hij zit als gegoten. Even krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht, maar als ik in de spiegel kijk is hij gelijk weer weg. Die tekens op mijn rug en schouders, wat betekenen ze?