Untill I found you ||097|| Tom

Tom

Met een zucht begint Amythas te vertellen. Ze heeft er veel moeite mee, dat zie je zo. 'Mijn moeder is opgepakt,' zegt ze zacht. Haar stem hapert. Verbaasd kijk ik haar aan. Haar moeder opgepakt? Dat zou je niet verwachten van die moeder. Dat is juist zo`n zorgzaam typ. 'Opgepakt?' vraag ik voorzichtig. Amynthas knikt en knijpt haar handen samen met mijn shirt ertussen.
'Waarvoor?' Ik denk dat het voor Amynthas het makkelijkst is als ze het nu in een keer vertelt in plaats van in stukken. Anders doet het haar elke keer opnieuw pijn en nu maar een keer. 'Drugssmokkel.' Mijn ogen worden groter. Drugssmokkel? Zou het zo erg zijn dat ze drugs moet smokkelen om aan geld te komen?
'En wat gaat er nu dan gebeuren?' Amynthas gaat harder huilen. Waarschijnlijk vindt ze dat erger dan de drugssmokkel, ook al is dat ook erg natuurlijk.
'Levi,' snikt ze, 'Levi wordt uit huis geplaatst!' Het laatste schreeuwt ze bijna uit. Alsof ze ervan af wilt. Ze klemt zich aan me vast. Ik sla mijn armen steig om haar heen. Ik weet hoe erg ze op Levi gesteld is. Ik weet hoeveel ze van haar broertje houdt. Ze zorgt voor hem alsof het haar eigen kind is.

Als ze wat gekalmeerd is, stel ik mijn volgende vraag. 'En jij?' Verder kom ik niet. Ik wil er niet aan denken. Ik wil niet weg van Amynthas! Ik wil niet dat ze weg van me gaat. Ik wil haar bij me houden, dichtbij. 'Ik ben al achttien. Meerderjarig en wordt dus niet uit huis geplaatst. Ik wil niet zonder Levi Tom! Hij mag niet weg! Hij moet bij me blijven.' Ik leg mijn armen strak om haar heen. 'Ik weet het lief, ik weet het.'