Untill I found you ||096|| Amynthas

Tom zijn lieve woorden laten me iets wat kalmeren maar nog steeds ben ik hevig aan het huilen. Vertellen aan hem wat er is gebeurd kan ik nog niet maar op dit moment is het ook niet nodig. Ik wil gewoon dat Tom me even vasthoud, me lieve woordjes toefluistert en zegt dat hij van me houd. Tom wrijft zachtjes over mijn rug terwijl zijn lippen kusjes drukken op mijn voorhoofd. Tom is echt lief voor me, hij steunt me terwijl hij niet weet wat er aan de hand is. Hij komt naar me toe zonder er over na te denken. Ik weet echt niet waar ik deze jongen aan verdient heb. Ik weet niet eens of ik Tom wel verdien? Ik ben toch maar ik, een persoon die alleen maar problemen heeft, iemand die alleen maar huilt. Tom kan veel beter krijgen dan mij, iemand die niet heel de tijd aan zijn hoofd zeurt of hij wilt komen omdat die persoon hem nodig heeft.

Samen met Tom lig ik op mijn bed. Heel de familie is alweer naar huis gegaan omdat ze verder niks voor me konden doen. Morgen kwam er een man die alles zou regelen voor ons maar eerlijk gezegd wil ik er niet over nadenken. Nog steeds heb ik Tom niks vertelt over wat er is gebeurd maar ik heb zo het idee dat hij al wat vermoedens heeft. Heel de tijd heb ik gehuild en heel de tijd heeft Tom me getroost wat ik heel lief van hem vind maar toch voelt het niet goed. ‘Wil je me nu vertellen wat er aan de hand is?’ Zijn zachte stem haalt me uit mijn gedachten en ik neem even diep adem en begin dan met vertellen.