6. Lalala, you'll never get this

Met mijn nieuwe aankopen stap ik de woonkamer binnen. “Ben thuis!” Roep ik, en wacht op een reactie. “Ssst” Krijg ik als reactie. Ik loop verder de kamer in en zie mijn vader slapend op de bank liggen. “Hij slaapt.” Fluistert ze. “ik zie het, dan ga ik maar naar boven.” Mijn moeder knikt, en vervolg mijn weg naar mijn kamer. Eenmaal daar leg ik mijn tassen op bed, die ruim ik straks wel op. Daarna loop ik naar mijn cd-speler, en stop er een cd in. De eerste tonen van ‘Battlefield’ van Jordin Sparks komen uit de boksen. Ondertussen ga ik achter mijn bureau zitten, en staar in het niets. Vaak als ik dat doe terwijl ik gewoon beneden zit krijg ik vaak de reactie waar ik aan dacht, of waar ik zit met mijn gedachte. Meestal wil ik het niet vertellen en zeg dat ik het niet weet, maar soms weet ik zelf ook niet waar ik aan dacht. Zachtjes zing ik mee met de muziek. Dat is het liefste wat ik doe: de hele dag zingen. Buiten mijn ouders en vriendinnen weet niemand dat ik dat doe, of het feit dat het dan ook nog zuiver is.

Dan wordt ik bruut uit mijn gedachte gehaald: mijn mobiel gaat. Snel gris ik hem van mijn bureau en neem op. “Met Amethyst?” Het is Dawn, om te vragen ik morgen met Mabel, Ava, Tom en Bill mee ga zwemmen. “Mij best.” Antwoord ik, en stiekem heb ik gelijk weer iets om me op te verheugen. “Mooi, dan zie ik je morgen.”