Untill I found you ||094|| Amynthas

Zachte snikken vullen de badkamer en als Tom zijn armen zachtjes om me heen slaat merk ik dat de snikken van mij komen. ‘Ik ben zo bang Tom’ zeg ik zacht en voel hoe Tom me dicht tegen zich aandrukt. ‘Misschien is er niks aan de hand liefje, kalm’ zijn woorden horen me te kalmeren maar het lukt niet echt. Tom zijn handen wrijven zachtjes over mijn rug en inmiddels zijn de drie minuten al lang om maar geen een van ons neemt de intuïtie om te kijken wat de test voor uitkomst heeft. Zwijgend kijken we elkaar aan en in Tom zijn ogen is ook angst te bekennen. Hij is bang, bang om vader te worden. Bang om alles waar voor hij gevochten heeft aan de kant te zetten om een goede vader te worden. Ergens hoop ik dat de test positief is maar ergens ook weer niet. Ik ben veel te jong om moeder te worden, ik ben pas achttien. Tom staat voorzichtig op waardoor ik uit mijn gedachten schiet en zenuwachtig kijk ik toe hoe hij de test pakt en zijn ogen over het beeldschermpje laat glijden. Zijn lichaam verstrakt even maar ontspant kort daarna ook weer. ‘Wat betekend een streepje?’ vraagt hij en meteen vlieg ik hem om de hals en druk hem helemaal plat. ‘Ik ben niet zwanger’ roep ik uit en druk mijn lippen krachtig op de zijne. ‘Hoe weet je dat?’ vraagt hij, nog iets wat nerveus. ‘Twee streepjes was zwanger en een streepje niet’ leg ik hem uit en meteen krijgt hij een glimlach rond zijn lippen en drukt me stevig tegen zich aan.

Samen met Tom lig ik op de bank. Mijn gedachten zijn nog steeds bij de test. Ergens vind ik het jammer dat ik niet zwanger ben maar ergens ook weer niet. Tom heeft een carrière en ik vind het zo erg als hij hem op moet geven voor mij. ‘Wat is er?’ vraagt Tom zacht aan me als hij merkt dat ik diep gezonken ben in mijn eigen gedachten. ‘Ik weet het niet’ zeg ik en voel zijn ogen op me branden en voor ik het zelf doorheb glijd er een traan over mijn wangen. ‘Je vind het jammer he?’ vraagt hij zacht en langzaam knik ik en meer tranen glijden over mijn wangen en hij drukt me tegen zich aan. ‘Het komt vanzelf een keer liefje, echt dat beloof ik je’ Tom zijn woorden laten me weer een klein beetje glimlachen en ik leg mijn hoofd op zijn borst neer en sluit mijn ogen even. ‘Ich liebe dich’ ‘Ich liebe dich’

Zachtjes word ik wakker gemaakt door een lieve stem. ‘We gaan eten’ zegt hij zacht als hij merkt dat ik wakker ben en langzaam kruip ik omhoog. Ik neem plaats aan de keukentafel en ik zie Bill samen met een meisje aan de andere kant zitten. Glimlachend steek ik mijn hand uit naar het meisje en verlegen neemt ze hem aan. ‘Amynthas’ stel ik mezelf voor en ik zie hoe ze de naam in haar opslaat. ‘Emily’ stelt ze zich voor en glimlachend knik ik. Emily heeft donkerbruin haar, getinte huidskleur en grote bruine ogen. Haar kledingsmaak bevalt me wel. Ze is tenminste niet zo’n barbiepopje waar ik Tom eens mee gezien heb op foto’s. Tom komt niet veel later aangelopen met vier pizza’s en zet voor mij een pizza salami neer. Ik bedank hem en eet zwijgend mijn pizza op. Af en toe voel ik de ogen van Tom op me branden maar ik negeer het. ‘Zullen we vanavond gaan shoppen?’ vraagt Emily me en verbaasd kijk ik op van mijn pizza maar knik dan lachend. ‘Lijkt me leuk!’ zeg ik en haal mijn mobieltje uit mijn broekzak en toets het nummer van mijn moeder in. Na drie keer overgaan word hij nog niet opgenomen en verbaasd druk ik op het rode telefoontje. ‘Men moeder neemt niet op’ zeg ik. Mijn moeder neemt altijd op. Ze was eergisteren thuis gekomen en normaal zou ze me elke dag bellen maar vandaag heb ik nog niks van haar gehoord en van Levi evenmin. ‘Ik ga denk ik vanavond maar even naar huis, zullen we een andere keer gaan shoppen?’ vraag ik aan Emily die glimlachend knikt.

Langzaam stap ik van mijn fiets af en kijk hoe mijn huis vol zit met mensen. Verbaasd leg ik mijn fiets tegen de schuur en loop het huis binnen richting de woonkamer. Heel de familie zit bij een en als ik binnenkom kijken ze me allemaal een voor een aan. Normaal als iedereen bij elkaar komt hebben ze altijd een lach rond hun lippen maar iedereen hier kijkt triest en sommigen huilen zelfs. ‘Wat is hier aan de hand?’ vraag ik en merk hoe mijn tante opstaat en me meeneemt naar de keuken. ‘We moeten je iets vertellen, het gaat over je moeder’ zegt ze en meteen voel ik hoe de tranen in mijn ogen springen. Laat dit niet waar zijn.