~Hoofdstuk 4~

Jason lacht. 'Ja, blijkbaar.' Ik lach terug. Jason kijkt me aan. 'Arthur, dit is Emily. Emily, dit is de beroemde prins Arthur.' Ik maak een buiging. 'Sire.' Ik kijk naar hem. Hij is breed gebouwd en je kunt zo zien dat hij zijn hele leven elke dag getraind. Zijn blonde haren staan hem goed. Hij is eigenlijk best knap. Maar niet zo knap als Jason natuurlijk. 'Zullen we ergens gaan zitten?' Jason wijst naar een bankje aan de rand van het veld. Ik knik en we lopen erheen. Hij houten bankje zit niet echt comfortabel, maarja. Jason kijk me aan. 'Hoe gaat het nu?' Aah, hij is bezorgd, wat lief. 'Goed, vooral na omstandigheden.' Ik lach. Hij kijkt opgelucht. 'Ik denk dat Gaius je al heeft vertelt wat er is gebeurt?' Ik knik, dat heeft hij inderdaad. Dan vraagt hij: 'Wie ben je eigenlijk? Ik bedoel, je komt hier niet vandaan, hè?' Shit. Ik had gehoopt dat hij dat niet zou vragen. En nu? De waarheid zeggen? No way. Liegen? Daar ben ik wel goed in, maar ik zou niet weten wat ik dan moet zeggen. Dan blijft er maar een optie over: Eromheen lullen. 'Klopt, ik kom uit een klein dorpje, Manatoe, dat ligt hier een paar maanden reizen vandaan.' Ik zie de vraag al aankomen, maar voordat hij vraagt wat ik hier kom doen, vertel ik verder. 'Mijn ouders zijn allebei dood. Ik heb ze nooit gekend. Een oom van mij heeft me tot mijn achtste opgevoed. Daarna stierf hij ook. Verder had ik in Manatoe niks te zoeken, dus besloot ik naar Camelot te gaan. Ik hoorde mensen erover praten, dat het zo groot en prachtig was. Dat wilde ik wel eens met mijn eigen ogen zien. Dus ik ging op reis, totdat de winter aanbrak. Toen ging ik naar een stadje en zocht daar onderdak. Daar heb ik Marcus, een vriend van mij leren kennen. Hij wilde ook naar Camelot. Maar voordat de winter was afgelopen, ging ik al weer weg. Hij bleef nog tot de winter voorbij was. Hij zal nu wel een paar dagen hiervandaan zijn. Dus zo ben ik hier gekomen.' Goed zo Emily. Ik ben gewoon verbaast. Ik heb hem zelfs over Marcus verteld. Nouja, niet alles natuurlijk. Marcus. Mijn leraar. Dankzij jou weet ik alles. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik mijzelf nog niet de dood ingejaagd heb. Dankzij jou kan ik nu volbrengen waarvoor ik hier ben gekomen. En dankzij jou heb ik me hieruit weten te redden. Dankzij jou heb ik niet helemaal gelogen. Alleen heb ik niet gezegd dat ik hier niet ben om Camelot te bewonderen, maar om Uther te vermoorden. Uther. Bah, wat haat ik die man. Hij heeft gezorgd dat de mensen zoals ik vermoord worden, uitgeroeid, op de brandstapel gegooid. En waarom? Omdat wij een gave hebben gekregen. Ja, sommige van ons misbruiken dat, maar dat zijn er zo weinig. Waarom kan hij niet inzien dat wij helemaal niet slecht zijn en hem zelfs kunnen helpen. Hij heeft voor zij eigen ondergang gezorgd. En voor allen die voor niks zijn gestorven, zal ik zorgen dat hij ook op de brandstapel komt.