Chapter twenty-three. -Amber.

Ik kneep mijn ogen dicht en hoorde mijn oren suizen. Na een tijdje hield het op en ik opende mijn ogen. Ik lag tegen Liam aan. Er ging een steek door mijn buik. En nog een. Ik werd misselijk en duizelig. Hoe kon Abigail hierover zeggen dat het niks was? Ik vond het afschuwelijk. De duizeligheid nam af, terwijl de steken juist erger werden. Er liepen tranen over mijn wangen van de pijn. ‘Amber, wat is er?’ ‘Een beetje misselijk, en buikpijn’ ‘Wil je misschien even naar de wc?’ ‘kweetniet’ ‘ik ga wel mee.’ ‘Oké’ we verlieten onze stoelen en liepen naar de wc. ‘Omg! Dat is Liam, van One Direction!’ ‘Is dat niet….?’ ‘Wauw, dat is Liam!’ Een paar stewardessen haalden de meisjes bij ons weg. ‘Kom maar mee.’ Zei de stewardess die ons de uitleg over het vliegtuig had gegeven. ‘Jullie kunnen hier zitten.’ ‘Kan ik even naar de wc?’ piepte ik. De steken werden erger. Ik volgde de stewardess. Ik had Liam gezegd te blijven zitten, om nog zo’n actie te voorkomen. Op de wc aangekomen ging ik op de bril zitten. Ik schoof mijn shirt omhoog. Geen idee waarom. Ik verwachtte waarschijnlijk iets te zien. Alsof er opeens “ernstige buikgriep” op mijn buik getatoeëerd zou staan. Ik hees mijn broek op, deed mijn shirt goed en liep terug naar Liam. ‘Hoe is het?’ ‘Mwah.’ Ik kroop weer tegen hem aan en viel in slaap.