Behind The Fairytale |02|

Behind The Fairytale |02|
Dauwe
‘Ben je helemaal gek geworden?!’ Hoewel ik er zeker van was dat de grote vreemdeling die in het deurgat van de hoofdhut stond deze taal helemaal niet verstond riep ik het hem toe. Hij zag er echt onnozel uit, zijn vermorzelde been zo samengebonden, met zijn handen leunend tegen de houten palen en zijn blik gericht op het oneindige. Wou hij dood ofzo? Maar ja, May had het me al gezegd, toen zij en haar zusje hem vonden had hij dingen gemompeld zoals dat hij dood was. May had ook gezegd dat ze Engels - een van de vele mensentalen - spraken, en op dat moment was ze heel trots dat ze Engels geleerd had. Ze was de enige bij ons allemaal die met een mens zou kunnen praten, omdat ze Engels geleerd had. Ze zei dat Engels heel vaak voorkwam bij de mensen, maar ze had ook nog getwijfeld of ze geen Chinees ging leren, maar ze vond Engels toffer. Ze zei ook dat het een heel makkelijke taal was, ze hadden niet zo veel letters en klanken als wij en bijna geen woorden. Maar ze konden wel veel uitdrukken met hetzelfde woord. Ze had het synoniemen genoemd, maar ze ist niet zeker of dat een werkwoord was om te zeggen dat je hetzelfde woord gebruikt om andere dingen te zeggen, of dat het gewoon een woord was dat een stempel op zo’n woord te plakken. Ik begreep er niets van, stom Engels. Lua was de enige taal die ik sprak en ik ging geen Engels leren.
‘Wel, ben je gek geworden?’ Hij reageerde niet, kon me dus echt niet verstaan. Ik bleef proberen om tegen hem te praten, deze keer met meer gebaren. ‘Ga naar binnen,’ Rustig wees ik naar de deur. ‘anders ga je dood.’ Ik sprong omhoog en liet me vallen op de grond, waar ik even bewegingsloos bleef liggen. Ik had er bewust voor gekozen niet met mijn vleugels te beginnen, hij zou zich doodschrikken als hij die zag. Zijn gezicht stond geschrokken, maar toen ik even recht stond keek hij duidelijk naar binnen en schudde dan zijn hoofd. Hij zei me op een koppige toon wat, maar ik verstond even veel van hem als hij van mij verstond. Hij wou niet, dat begreep ik wel.
‘Ga naar binnen, je moet genezen en rusten.’ Weer wees ik in de richting van de deur, weer schudde hij met zijn hoofd naar me en hinkelde wat vooruit. Ver ging hij niet komen, hoor, voor hem stond een steil trapje. Of toch. Hij keek er even naar en nam toen stevig de leuning vast, keek naar zijn been en weer naar het trapje. ‘Dat meen je niet, wil je twee gebroken benen? Echt waar, hoe dom ben je wel niet? Je kan daar echt niet af, we hebben hier niemand die jou kan verzorgen hoor, we geven al onze aandacht aan dat meisje, die is er veel erger aan toe. We hebben niets om je been in te gipsen ofzo, dus dachten we dat je wel slim genoeg ging zijn om gewoon te blijven liggen als je pijn had. Niemand had gedacht dat je zo verschrikkelijk belachelijk ging doen.’ Met een moeilijk gezicht keek hij me vragend aan, en schudde dan zijn hoofd van: laat maar, ik begrijp je toch niet. Hij sprong naar beneden en landde op het trapje onder hem. Ik moest ingrijpen. Snel liep ik naar hem toe, wat vreemd voelde, normaal gebruikte ik ook mij vleugels om te lopen, niet enkel mijn voeten, alle stappen die ik nam, leken kleiner en minder luchtig te zijn als normaal. Ik stond voor hem en voelde me verschrikkelijk klein. Ik duwde hem naar achteren en omdat hij maar op een been stond, viel hij direct en niet veel later, had ik zijn armen vastgepakt en sleurde ik hem op zijn rug terug de hut in. Lachend legde ik hem neer op een nieuw pak bladeren en haalde het touw van zijn been af. Ik legde het weer in de juiste houding en keek grijnzend toe hoe hij zich probeerde te verzetten. Nu nam ik het touw en zijn armen, toen hij door had wat ik van plan was, schoot hij direct weg, en riep een harde “hey!” kwaad keek hij me aan. Wat betekende dat? Was het iets van, niet doen, of deed ik hem pijn, wou hij iets weten, of zeggen?

Tanks voor de reactie (: En wat vinden jullie van het plaatjedinggedoe?