Untill I found you ||092|| Amynthas

Twee weken verder
Langzaam word ik wakker gemaakt door iemand die een kus drukt op mijn lippen. Langzaam open ik mijn ogen maar knijp ze alweer snel dicht tegen de felle zonlicht. 'Hoe voel je, je nu?' vraagt Tom zacht en ik haal mijn schouders op. Ik voel me al meer dan twee weken beroerd en het lijkt er niet beter op te gaan. Tom voelt weer aan mijn voorhoofd en zucht zacht. 'Je voelt warm aan terwijl je het koud hebt' zegt hij en langzaam knik ik en rol me nog even dieper in de dekens. 'Ik ga een dokter bellen, ik wil weten wat er met je is' Langzaam hoor ik Tom zijn voetstappen wegsterven wat betekend dat hij de kamer aan het verlaten is. Net als ik mijn ogen weer wil sluiten voel ik twee kleine armpjes om me heen en niet veel later een lichaampje naast me. Glimlachend sluit ik mijn broertje in mijn armen en allebei sluiten we onze ogen. Een beetje slapen kan vast geen kwaad.

'Tom ik wil niet naar de dokter' schreeuw ik tegen hem als ik voor de zoveelste keer vandaag boven de wc hang. 'Je zal wel moeten' Zijn ondertoon bevalt me niet en pissig kijk ik hem aan. 'Ik ben oud en wijs genoeg om dingen zelf te bepalen' Tom rolt met zijn ogen. 'Je bent pas achttien Amynthas, je kan dingen niet altijd zelf bepalen' Kwaad loop ik langs hem en negeer zijn smekende blik en loop terug naar het bed toe en laat mezelf er weer inglijden en trek de dekens tot mijn kin. 'Schatje alsjeblieft' Tom komt naast me op het bed zitten en woelt met zijn handen door mijn haren. 'Ik wil niet met je praten' zeg ik en voel hoe het bed weer omhoog veert als teken dat Tom van het bed gestapt is. Net als Tom uit de kamer verdwenen is schiet er iets tot me door. 'Ik ben al twee weken overtijd' Meteen draait Tom zich om en kijkt me niet begrijpend aan. Shit, we hebben een probleem.