045~

ik liep steeds verder tot ik bij de starbucks was.
waarom stopte ik hier?
tuurlijk hier had ik Niall voor het eerst ontmoet.
snel liep ik verder.
mijn voeten deden pijn maar ik liep steeds verder van huis en ik ging dus echt niet terug.
hoe verder ik was, hoe beter.
ik ging een steegje in en ging daar op de grond zitten.
nu maar hopen dat niemand me herkende.
het was koud en ik was moe.
even mijn ogen sluiten was toch niet zo heel slecht?
ik had toch amper geslapen.
Niall zal me hier toch niet vinden.
ik deed mijn sjaal wat strakker en trok mijn knieen op.
mijn ogen vulde zich met tranen.
niemand zou me hier toch vinden.
ze konden me ook niet bellen want Niall had mijn telefoon nog steeds.
waarom had hij altijd mijn telefoon?
ik probeerde nog een beetje wakker te blijven maar hoe kon dat als je amper had geslapen.
de mensen die langs liepen zagen helemaal niets.
ik voelde tranen over mijn gezicht.
het was hier ook best donker.
ik legde mijn armen op mijn knieen.
misschien zou ik helemaal niet slapen, misschien wel.
ik voelde regen.
door de regen werd de steeg donkerder.
ik legde mijn hoofd op mijn knieen en keek naar de mensen die langs liepen en de auto's die langs reden.
mijn hoofd zat vol met vragen die toch niet opgelost konden worden.
ik voelde een pijn in mijn hart.
zou iemand anders hetzelfde voelen?
het voelde alsof mijn hart weg was en nooit meer terug zou keren.
zou Niall hetzelfde voelen nu?
na een paar minuten was ik in slaap gevallen.
en dat in een onbekende steeg in Engeland.
toch voelde er iets niet goed.
er moest iets mis zijn....