044~

nadat alles was opgeruimt pakte ik de stapel met songteksten en maakte er een liedje van.
ik pakte mijn gitaar en speelde een beetje.
"..maar ze kan toch niet altijd boos op je blijven.."
ik hoorde Niall, Louis en Liam praten.
sommige worden die ik hoorde deden pijn, sommige kwamen hard aan.
ik ging verder met oefenen.
mij maakte het niet uit of ze me hoorde.
ik deed mijn oordopjes in en ging verder met het afmaken van liedjes.
wat ze zeiden boeide me niets.
ik hoorde wel dat ze praten maar niet wat ze zeiden.
mijn hand begon steeds meer pijn te doen.
zonder mijn plectrum's was het niet zo makkelijk.
ik hoorde opeens de jongens niet meer praten.
zouden ze eindelijk weg zijn?
ik dacht aan de worden die ik had gehoord.
waarom zou iemand dat zeggen?
ik deed mijn oordopjes uit en gooide mijn gitaar tegen de muur.
waarom kon iemand dit zeggen zonder iemand niet pijn te doen?!
ik gooide de stapel met songteksten van de tafel.
ik pakte mijn ipod en gooide die ook tegen de muur.
Niall stond in de deuropening.
hij weer...
waarom was hij hij altijd in mij buurt.
Louis kwam ook ineens binnen.
ook hij nog..
ik duwde Niall en Louis allebij weg, pakte mijn jas en trok mijn schoenen aan.
nergens kon ik alleen zijn tegenwoordig.
ik trok de deur hard dicht en liep weg.
het maakte me niet uit waarheen als ik maar alleen kon zijn.