3: Tell me when my heart stops

Ik besefte voor het eerst dat mijn droefheid voor Sherlock zijn dood groter was dan die dat een normale vriend zou hebben ongeveer zes maanden na zijn dood.
Ze hadden me naar een psycholoog gestuurd voor rouwverwerking. Het was toen dat ik doorkreeg dat mijn verdriet was als het verdriet om een verloren geliefde.
Ik had de oude, kalende man net beschreven wat er door me heenging de eerste weken na Holmes' heengaan - wat trouwens echt moeilijk onder woorden te brengen was - wanneer de man vroeg:
'En hoelang hebben jullie een relatie gehad?'
Ik had bij hoog en bij laag gezworen dat er nooit meer dan vriendschap was, de theorie werd door mijn verstand heftig afgewezen.
Het was onmogelijk. Het idee dat ik voor een man viel, een man als Sherlock dan nog, klopte niet.
Ik zou nooit voor iemand als hem vallen.


Hoe zeker ik er bij de psycholoog van was overtuigd dat mijn gevoelens voor hem zuiver vriendschappelijk waren, zo groot waren mijn twijfels nu. Elke keer als ik terugdacht aan die bedachtzame blik in zijn blauwe ogen en die zwarte krullen kreeg ik een gevoel dat ik niet kon thuisbrengen.
elke keer als ik terugdacht aan hem, met zijn geconcentreerde blik achter zijn bureau op een moord gericht, werd ik warm.

Kan het werkelijk zijn dat ik me tot hem aangetrokken voelde maar nooit de tekenen die mijn lichaam had gegeven terwijl hij nog leefde had opgemerkt?
Misschien was het beter dat ik er nu pas achter kwam. Het zou heel onaangenaam zijn om met hem te moeten samenwerken gezien hij aseksueel is, tenminste, ik dacht dat hij dat was.
Dus mijn liefde zou totaal zijn afgewezen. het was niet voorbestemd.