Chapter twenty-two. - Liam.

Hand in hand liepen we het ziekenhuis uit. Het was nu een paar weken later, en ze mocht eindelijk mee! Over een uurtje zouden we naar Schiphol gaan. Vanaf dan nog maar twee uurtjes tot het opstijgen! ‘Kom, we gaan wat kleding voor je kopen.’ ‘Waarschijnlijk ben je de enige jongen die dat ooit aan zou bieden!’ We liepen Amsterdam in. Het ene na het andere boetiekje in en uit. Onze armen hingen vol tassen met buitenlandse merkkleding erin. ‘Vind je het echt niet erg dat dit zoveel heeft gekost?’ ‘Nee hoor, voor jou doe ik het graag.’ Ik gaf haar een kus, dit ging nogal onhandig door alle tassen, maar dat maakte niet uit. We riepen een taxi, wat in Amsterdam moeilijker is dan in Londen, en we stapten in. De taxi puilde uit van de tassen, en mijn twee koffers. Amber legde haar hoofd op mijn schouder en speelde met mijn vingers. Dit maakte haar nog schattiger. Ik stapte uit de taxi en hielp Amber. We sjouwden onze koffers en de tassen naar de balie. Langzaam gingen we het riedeltje af, toen we eenmaal in het vliegtuig zaten kregen we de gebruikelijke toespraak van een stewardess. Ik kon het bijna nasynchroniseren, maar Amber luisterde aandachtig. Oja, dit was haar eerste keer in een vliegtuig. Ik zag dat ze haar ogen sloot en probeerde haar ademhaling onder controle te houden. Ik legde mijn armen om haar heen, en langzaam stegen we op.